In de bevestigingsmail stond dat de receptie van het huisjespark open zou zijn tot 20u, maar dat blijkt een fout. Tot 17u is het. 'Dat halen we nóóit', roep ik tegen de gelukkig Vlaams sprekende receptioniste, 'want mijn man moet tot 14 uur werken'. Ik bel omdat ik een linnenpakket wil, en dat kon je online niet bestellen. Ik weet haar over te halen om de het linnenpakket en de sleutel op de stoep van de receptie te leggen.
Het een beetje een stom huisje. Dat vind ik zoals wellicht bekend altijd van al onze huisjes, maar nu is het echt zo. We zitten op een park met 'eenvoudige' chaletjes. We hoeven niet zo luxe, zeiden we toen we op het nippertje vakantiehuisjes in de Ardennen googelden. Een chaletje met veranda in het bos, dat leek ons het leuk. Wij-zijn-matige-mensen-voor-wie-eenvoud-voldoet. Daar heb ik nu enorm spijt van. Het chaletje is nogal jaren tachtig. Op het bed één kale deken en in het linnenpakket losse lakens. Theedoeken en vaatdoekjes zijn ze vergeten.
Terwijl het thuis knetterend lente is en er per dag wel weer een boom open knalt is het gier nog februari. Ik dacht: we rijden 3 uur naar het Zuiden, dus daar is de lente al vérder. Maar dat klopt dus niet. Het is berekoud en in het huisje moet verwarmd worden door twee elektrische radiotoren, die stinken als je ze aanzet naar verbrand stof. In plaats van in een bloeiend lentegebeuren zitten we in een kaal bos waar nog niet eens sneeuwklokjes bloeien. Ik ben ook nog vergeten de Scandinavische dvd-serie mee te nemen die ik laatst gekocht heb voor de vakantie.
Kortom: deze voorjaarsvakantie wordt weer een hele ontmoeting met onszelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten