Eindelijk heb ik weer eens een vrije dag zoals ik hem bedoeld had. Zo'n dag zonder afspraak, zonder plan en zonder doel, waarop ik van de ene verrassing in de andere tuimel. Het begint in Zeist waar ik in de feestartikelenwinkel voor slechts vijf euro zowel een piepklein hoedje als een bloem voor in het haar koop. De voorste twee op de foto. Heb ik zaterdag nog wat te kiezen.
Op weg naar die winkel rijd ik langs een boekwinkel die ik eens telefonisch geïnterviewd heb omdat ze 48 jaar bestond, ofzo. Zo'n winkel die het niet meer zo goed doet. Een winkel van christelijke komaf met een hardwerkende maar niet zo creatieve ondernemende onderneemster. Zij ging mij aan het hart, toen al. Ik kende haar niet.
Nu stap ik naar binnen. Er is geen personeel, wel een winkelbel, en ze komt de trap af. Ze at boven een bammetje. Alleen dat tafereel al. Ik maak mij bekend en vraag: Hoe gaat het. Het gaat helemáál niet goed. 't Was dat ik het vroeg. Even vrees ik dat ze in snikken uitbarst. Maar dat is gelukkig niet zo.
We praten over de winkel, ik doe haar wat rigoureuze tips aan de hand (de helft van de voorraad eruit) en ze klaart helemaal op. Ze had ons digitale magazine gelezen en dat had haar heel erg geïnspireerd. Dat wilde ze ook. 'Je moet maar eens gaan kijken in Antwerpen, Noordwijk en Meppel', adviseer ik.
Ondertussen komen er diverse klanten binnen die boeken kopen. Ook daar klaart ze enorm van op. Ze is me diep en diep en diep dankbaar: 'Ik heb ineens weer moed'. 'Volgend jaar kom ik terug, dan is de voorraad gehalveerd,' bezweer ik bij het afscheid. 'Een kast weg en daar een gezellige tafel voor een kopje koffie'. Ze straalt. Dat is een concrete opdracht. Ik ben klaar voor een televisie-format. De engel met het roze hoedje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten