Bakkum

Ze hebben de caravan alweer tien jaar maar ik ben er nog nooit geweest. Het allerleukst aan mijn bezoek vindt Leen wat ik erover ga bloggen, zegt ze wanneer ze me rondleidt op Bakkum. Ik kom om even bijgepraat te worden over de situatie bij haar op het werk, want er stond van de week weer van alles in de krant. Daar ga ik in elk geval níet over bloggen. 

Voor wie het niet kent: Bakkum is een beroemde Amsterdamse camping net boven Castricum. Het bestaan al meer dan een eeuw. Traditioneel was het de camping voor volkse Amsterdammers, maar al decennia wordt-ie overgenomen door de categorie hip&jonge gezinnen. Ik had daar altijd beelden bij waardoor ik er niet naar toe ging. Het was het territorium van jonge gezinnen en van familieleven, en dat had ik allemaal niet. Ik was bang dat ik me er een loser zou voelen. Die vrees heb ik nu niet meer. Nog wel heb ik schrik over de enorme parkeerplaats, waar ze met onduidelijke informatie en systemen met QR-codes werken.

Leen is er zonder haar extended family. Vooralsnog Die doen vandaag te Amsterdam aan atletiek en ander zulks. Van de caravan heb ik ooit op Fabook een foto gezien van een feestje. Dat beeld heeft zich in mijn hoofd genesteld als enorm druk sociaal met alle campinggasten in grootfamilieverband druk pratend bij hen op de koffie. Dat is helemaal niet het geval. Ze is alleen. De caravan is een plek om te lezen. 

Er is een viswinkel. Een supermarkt, een ijscowinkel, een snackbar, een pizzeria. Er zijn toiletgebouwen met namen als Duinkonijn. Er zijn honderden caravans en 'huisjes': klassieke tenthuisjes, en echte designcaravans, maar de meeste mensen hebben gewoon een stacaravan. De veldjes van de volkse Amsterdammers zijn keurig, die van de hipsters een zootje.

We lopen naar het strand. Dat is ruim een kwartier lopen. Een prachtig rustig strand. We zitten in het zand, kijken naar de zee en de meisjes, en Leen praat me helemaal bij. En na afloop leidt ze me met háár bewoners-QR-code weer de parkeerplaats af.