Camping

Natuurlijk kan ik het hier nu niet meer inhalen, zes dagen Montenegro. Vier dagen en nachten zaten we aan de Baai van Kotor in een apartement bij een hele lieve mevrouw Biga, die erg op Mutti en Mutti's zusters leek, en die daarmee bij mij een enorme snik teweeg bracht. 

Een schitterend uitzicht op de baai. Een balkon vol uitbundige subtropische bloemen. Zo'n oude weduwe met de kinderen ver van huis. 

Als je belde kreeg je een zoon in de hoofdstad. Zij spreekt nauwelijks Engels, wat haar nogal frustreerde, maar dat betent niet dat ze niet ontwikkeld is, ze spreekt wel Russisch. Ondanks de taalbarrière werden we snel vrienden. Hoe dat gaat. Ze liet ons haar eigen adminstratie zien, en de excell-sheets van haar zoon, waar ze niets mee kon. En toen de oorkonde van Booking.com, vanwege de hoge waardering van klanten op haar kamers. Dat deed zíj, op háár manier, en niet haar zoon. De laatste dag viel helaas een beetje tegen omdat er ineens luid pratende kettingrokende oudere Oekraïners naast ons woonden. 

Nu zitten we op een soort camping naast Nationaal Park Durmitor. Heel erg aardige eigenaren: een moeder van in de vijftig met twee jongvolwassen dochters. De jongeren spreken Engels. Er zitten hier groepen Franse jongeren in tentjes, maar ook weer oudere luid sprekende kettingrokende etcetera Oekraïners - of wat dan ook. Waar ze allemaal slapen is mij een raadsel. Het huisje dat we voor 25 euro per nacht huren is je reinste tritri, maar ook onmiddellijk daardoor weer onvergetelijk.