Feesje

J.  is 49 geworden en viert haar jaarlijkse feestje: klein maar fijn. Zij heeft zulke leuke vriendinnen. Elk jaar is het een feest om naar haar verjaardag te gaan. Ze heeft haar buren gewaarschuwd en beloofd dat we om 24 uur stil zullen zijn. Hoezo, denk ik nog, hoe kun je nou met zo'n klein clubje lawaai maken? 

Dat kan dus wel. Dit jaar heeft ze een Sing Along bedacht en op Spotify een lange playlist gemaakt. Die begint met Billy Joel 'Piano Man' en 'Always a Woman To Me' en iedereen gaat helemaal los. Madonna. Pointer Sisters. Margriet Eshuis. André Hazes. Ik ben het allemaal kwijt, maar you name it. Bij elk nieuw nummer zoekt iedereen snel de lyrics op haar smartphone en zingen we allemaal van schermpje.

Een bijzonder hedendaagse uiting van toeschietelijkheid: om 01 uur worden we ineens allemaal Facebook-vrienden van elkaar, wisselen we telefoonnummers uit en maakt iemand een app-groep aan. Want we willen allemaal snel een reünie en eerder dan volgend jaar.

Running gag op het feesje is het geluid van burlende herten. Ik vertel dat ik van alles niet hoor, en dat ik natuurlijk niet weet wat ik niet hoor, maar wel regelmatig de vraag krijg: Hóór je dat niet?!? Als voorbeeld noem ik een bezoek jaren terug aan Zus4 op het Duitse platteland, waar iedereen wakker was geworden van burlende herten. Ik had niets gehoord. Moest op YouTube opzoeken hoe burlende herten klinken. 

Bij het afscheid sméékt J  ons om niet op de galerij te gaan burlen. Rare vraag, denk ik nog. Maar als ik de fiets losmaak van de lantaarnpaal hoor ik in diverse verten het geluid van burlende herten. En we hebben het over dames van tussen de 50 en 60.