Ingetreden

Ik begrijp er natuurlijk weinig van, maar er wonen veel jonge intellectuele vrouwen en mannen hier in de kloosters. De vrouw die ons rondleidt door het Beska-klooster lijkt mij rond de dertig, voor zover je dat kunt zien aan een zwartgesluierde persoon. Ze spreekt goed Engels en vertelt van alles over de geschiedenis van het klooster. Het is allemaal wel online te vinden, wie weet zoek ik het er later bij. De abdes is dit klooster in 2004 begonnen, herbouwd, begrijp ik, en een rijke Rus heeft het allemaal gefinancierd, vertelt het meisje. Vorig jaar zijn de fresco's afgekomen. Drie kunstenaars hebben er meer dan een jaar aan gewerkt. Ik mag zie niet fotograferen omdat ze heilig zijn en in de intimiteit van die ene kerk horen, ze zijn niet bedoeld om de wereld over te reizen. Jammer maar helaas.

We hebben precies een uur op het eilandje, dan komt de kapitein ons weer halen. Hadden we dat geweten adat het meisje ons te woord zou staan, dan hadden we om twéé uur gevraagd. Ik wil graag weten hoe dat komt, dat je in een klooster gaat op je 25e, terwijl je niet religieus bent opgevoed. Ze prijst de leider van de Servisch Orthodoxe kerk die zoveel jongen heeft weten te inspireren, niet door theologische haarkloverij, maar door de leer en de geschriften van het begin van de kerk, van de woestijnvaders, door ze een persoonlijke relatie met God te leren. 

Ergens op internet, ik zoek het misschien wel weer terug als ik thuis ben, ik geloof The Gaurdian, staat een artikel uit 2000, waar beschreven wordt dat zoveel hoog opgeleiden jongeren het klooster in gaan. Ze zijn allemaal gék van de oorlogen. Rede hielp niets. Er was alleen maar geweld en vernietiging. In dat artikel staat dat ze 's morgens vanaf half vijf bidden, vier uur lang, dan ontbijten, en dan pas weer 's avonds avondeten. Ze wonen in drie huizen op dat eilandje en een vierde wordt alweer bij gebouwd. 

Bobby vraagt waar ze vandaan komen, maar dat wil ze niet zeggen. Dat doet er niet toe. Die vraag is natuurlijk zwaar beladen na de Balkan-oorlog. Ze horen tot de Servisch-orthodoxe kerk, die kerk is actief in heel voormatig Joegoslavië. Dus ook Macedonie, Kosovo, Montenegro, Slovenie. Er zijn nu in Montenegro mensen die een eigen Montenegrijnse kerk willen. Het is een kleine beweging, maar luid, vertelt de non. 

Terwijl wij na afloop zwemmen in dat heerlijke meer zien we een paar zusters met een oude boot naar de wal komen voor de boodschappen. Die meren af op,het strandje waar een oude auto van hen staat. De boodschappen zullen ze wel halen bij 'ons' in Vizpazar. Een uur langs die enge weg heen en een uur terug. 

Het intrigeert me wel: mensen die uit het volle leven stappen en het religieuze leven in, waar ze vaak net zoveel menselijk - zo niet méér - gedoe aan de hand hebben als vroeger in het 'gewone' leven.