De wegenkaart ligt nog in de Polo. Ik heb even geen idee hoe de plaats heet waar we zijn. Ik word wakker op een appartement met een schitterend balkon met uitzich op een staalblauwe baai en daarachter bergen. Prachtig! Plaatje! Even bijkomen van gisteren.
We zijn aangekomen op het schiereiland Lustica, geprezen vanwege zijn olijfgaarden en ongereptheid. Het ligt ten westen van Tivat, waar ook het vliegveld is. De baai van Tivat. Als je een eindje doorrijdt kom je in de baai van Kotor, waar we begonnen zijn. Aan de overkant van deze baai ligt Herzeg Novi, daar is de grens met Kroatie, en de weg naar Dubrovnik, daar moeten we terug naar toe.
Het is het laatste stukje reis. De reisdag van Ada Bojana hier naar toe is erg enerverend. Eerst doen we Budva, omdat dat de meest beroemde plaats is van de Montenegrijnse Rivièra. Met een haven patserschepen en rijke Russen. Daar val ik van een stoepje. Niet gezien, zoveel indrukken. Plaf, zo voorover, de Teva's ten spijt. Ik bloed als een rund. Beweegt alles nog? Hulp van alle kanten. Ontsmettingsmiddel, water, pleisters, gaas, een stoel... Een lief meisje dat niet stopt verbandgaas om mijn knie te zwachtelen, omdat ze geen schaar heeft.
Budva (Stari Grad, ofwel de oude stad) is beeldschoon, helemaal gerestaureerd. Een ommuurde middeleeuwse stad in de Adriatische Zee. Volgens mij anders van sfeer dan eerder bezochte steden aan de Adriatische kust, zoals Split, Kotor, Dubrovnik. Het schiereilandstadje met smalle straatjes is nu helemaal opgepoetst en een toerische trekpleister van jewelste, vol winkeltjes en restaurantjes.
Daarna proberen we Lustica. Het is al einde middag en om 20 uur wordt het donker. Het liefst wil ik onze vakantie eindigen in een pittoresk karakeristiek vissersplaatsje op de uiterste punt: Rosa of Zanjice. De weg daarnaar toe is weer zo'n kronkelweg van 1 auto breed. Sommige automobilisten - onder wie wij beiden, maar ook tegenliggers - zijn niet al te bedreven in achteruitrijden op zo'n weg als de situatie daarom vraagt.
De pittoreske vissersplaatjes blijken inderdaad pittoresk, maar ook supertoeristisch, bevolkt door watersport-gezinnen. En nauwelijks appartementen. Waar we aanbellen zijn ze bezet. Kortom: de spanning stijgt. Dan maar weer terug. De terugweg over die smalle bochtige weggetjes gaat in de schemer. Gelukkig zijn er dan niet zoveel tegenliggers meer.
In Krasici, een langgerekt dorp aan de noordkant van Lustica vinden we uiteindelijk een appartement. Op een heuvel, de vierde rijd huizen achter de huizen van de rijweg. Ik had ze nog nooit waargenomen. De Polo moet nog even een heel eind een 20 procents-helling op, en dan wij nog vier trappen, maar dan hebben we een uitzicht. In het plaatselijk restaurant mogen we na tienen nog terecht en ook de Minimarket is om half twaalf nog open. Zo'n dag waar je héél erg van bij moet komen. Maar ondanks alles achteraf eigenlijk best leuk. Bobby neemt na het eten maar eens een 'Marsal Tito' en ik een 'Amaro Montenegro'. En al heb ik een kapotte knie en een elleboog die niet meer recht wil, vandaag kijken we naar de nóórdelijke sterrenhemel, vanaf ons nieuwe en tevens laatste balkon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten