Onzichtbaar

Ik zit in de trein helemaal alleen in een halletje. Heerlijk. Komt er een vrouw bij zitten, die omstandig luid gaat bellen. Zegt ze in de telefoon 'Ik zit nu alleen in een halletje, dan kan ik even bellen. Net zat ik in een ander halletje, en daar zat een vrouw te bellen, héél ergerlijk. Dus ik ben maar even ergens anders gaan zitten. Alleen.'

Hoe onzichtbaar kan een mens zijn. En ik heb net een mooi bloesje aangetrokken. Leen zei gisteren nog op Utrecht CS in de spits dat zo fijn aan mij was dat je mij altijd zo kon vinden. Zelfs op Utrecht Centraal. Het kan verkeren.  

Even slikken dus. Maat ik zeg toch maar tegen het bellende meisje: 'Hallo! Je zit hier niet alleen! Dat ergeren aan bellende personen, dat heb ik nu ook!'  Ze vertrekt - ik hoop met enig schaamrood op de kaken.