Things to come

Na een drukke werkdag wil ik wel een verzetje. Wat te doen? Ik app deze en gene of ze wat leuks willen doen, maar niemand kan. Ik besluit naar een film te gaan in 't Hoogt. Rond zeven uur draaien er drie. De vroegste die ik het liefst wil zien - Fukushima mon amour - begint om kwart voor zeven.

Máár, andere verhaallijn, ik wil ook naar de Plus voor Silvo kruidenpotjes. Dat komt: de laatste jaren zijn zowel AH als Jumbo overgestapt op dikbuikige kruidenpotjes en die passen niet goed in onze kruidenrekjes. Op internet heb ik gevonden dat de Plus Silvo kruidenpotjes verkoopt. Ik kom nooit bij de Plus en weet alleen een Plus-supermarkt aan de Voorstraat, in het centrum. Voor een paar smalle potjes kruiden (kurkuma, tijm, paprika, kaneel) fiets ik niet helemaal naar de stad, maar gecombineerd met een film moet het er eindelijk maar eens van komen. En zo mis ik de film die ik had willen zien, maar ik kan nog wel naar 'L'Avenir'. Een prijswinnende Cinemien-film over een ouder echtpaar dat uit elkaar gaat, Frans. In het Engels heet-ie 'Things to come'. Rammelend met mijn plastic tasje kruidenpotjes val ik in de donkere zaal in een stoel. Een tafereel dat zo in de film past. Maar dit terzijde.

Ik kijk wel geboeid maar ben toch niet bijzonder enthousiast. Het leven van de hoofdpersoon Nathalie verglijdt, terwijl er grote levensthema's aan de hand zijn: de niet aflatende drukte van het werk dat haar in zijn ban heeft, een bejaarde moeder die haar dochter dag en nacht belt, rebellerende scholieren op de school waar ze filosofielerares, een man met een nieuwe vriendin die haar verlaat, haar uitgever die de schoolboeken die ze schrijft achterhaald vindt... 

Alle houvast in haar leven is weg. De ultieme vrijheid, kun je ook zeggen. Ik verwacht emoties, woede frustratie angst, maar Ee is alleen af en toe een traan, het leven gaat maar gewoon maar door. Zoals dat gaat. Raar is wel dat ze geen vriendinnen heeft en alleen met veel jongere, idealistischer mensen omgaat. En zelf een nogal bourgeois leventje leidt.

De recensies zijn lovend. De aandacht voor de gewone dingen, de onbetekenende details. Ik heb het allemaal wel waargenomen, maar het heeft me niet geraakt. Isabelle Hupert wordt geloofd en geprezen, maar ik heb dat niet. Misschien is ze mij te dun? Wat is die dun. Ze is 63, maar ziet er uit als een jong meisje. 

Volgende keer maar naar Fukushima mon amour.