Gele paprika's

In mijn klerenkast blader ik wat tussen de lang niet gedragen kleren. Daar lag onderin onder meer mijn groenlederen winterjack, o zo stoer. Ooit droeg ik het met Australische cowboyhoed - ik zal die foto (ook met sigaret) eens zoeken. Ik kon het al een tijd niet meer goed dichtritsen en had vorig jaar mede daarom een comfortabele wijde nepbontmantel aangeschaft. Ik durf het jack eigenlijk nog niet te proberen, want ik ben er nog niet helemaal,  qua kilo's. Hoewel collega Ruth mij maar complimenteert en complimenteert, maar die kent me ook alleen maar middelbaar gezet. En dat 'gezet' gaat nu weer weg. Het leren jack past weer. Gewoon. Het past! Ik heb dat jack al wel 20 jaar, als het niet langer is, en de voering en binnenzakken zijn helemaal stuk.

Wat heeft dat nu met gele paprika's te maken, zult u denken.

Ik belde naar het Turks kledingreparatiebedrijf bij ons in het winkelcentrum. Doet u misschien ook leren jas repareren? Onderweg naar hen toe stuitte ik op een oude vrouw aan een rollator, die bij een zwervend AH-winkelwagentje was gestrand. Want in dat winkelwagentje zat een witte plastic tas met gele paprika's. Zelf at ze geen paprika's. Ik moest die gele paprika's mee. Maar ik hoef die gele paprika's niet, zei ik. Ik wil ze niet. Ik ben maar alleen, zei ik, Bobby verloochenend, wat moet ik met acht paprika's? En ik ga op vakantie. Maar ze hield aan, en om van haar af te komen nam ik uiteindelijk het tasje maar van haar over. Dan kon zij in elk geval naar huis.

Bij het kledingreparatiebedrijf (veel kledingstukken aan kledingrekken, een Turks echtpaar en vijf Turkse zoontjes) viel veel te delibereren over de gewenste nieuwe voering. Welke stof, welke kleur, de zakken, de rits, etcetera. Toen we daarmee klaar waren en ik 90 euro vooruit betaald had liet ik de zak met 8 paprika's staan. Bleek later. Per ongeluk. Ik blij. Ik dacht: zeven Turken kunnen wel een zak gele paprika's aan.

Te Duitsland hoorde ik een moeilijk verstaanbare stem mijn voicemail inspreken. Het ging over paprika's, zoveel begreep ik wel.

Als ik vandaag de jas ophaal (het is haast twee weken later) zegt de eigenaar van de kledingreparatie: 'U bent de mevrouw van de paprika's! We hebben ze in de koelkast voor u bewaard.' Loop ik wéér met dat tasje. Dan komt er vandaag maar paprikasoep op het menu.