Luigi heb ik al jaren alleen maar op werkfeestjes getroffen. 'We moeten gauw weer eens afspreken,' zeggen we dan. 'En als afspreken niet lukt, laten we dan gewoon zomaar spontaan langskomen.' Want Utrecht-Amsterdam is toch een barrière na het werk. Of je nu de trein neemt of de A2.
Vandaag dóe ik het. Luigi is een beetje verbaasd, maar vindt het leuk! Zij is ook verhuisd, van het Olympiaplein in Amsterdam-zuid naar een flat in Buitenveldert. Die heb ik nog niet gezien. Het is eeen hele grote flat: 130 vierkante meter. Daar woont ze nu met Gus. Het is maar 25 minuten rijden.
Ze wonen daar in een wonderlijke dynamische omgeving met snelwegen, doorgangswegen naar Amstelveen, hoge flats en kantoren. Maar als je die wegen allemaal overgestoken bent krijg je het heerlijke Amstelpark en de Amstel. Binnen in de flat treed je een oase van ruimte en cultuur binnen. Heel veel boekenkasten en heel veel schilderijen. Veel banken en stoelen ook. Als je uit de majestueuze hal de enorme woonkamer binnen komt stuit je op dit schilderij van Douwe Elias. Práchtig beeld. My Home Is My Castle.
We hebben een geweldig geanimeerde avond. Ik was weer helemaal mijn uitbundige Amsterdamse zelf, rapporteer ik thuis blij aan Bobby. Ik moet méér naar Amsterdam. Hij pruttelt dat ik ook in Utrecht best mijn uitbundige zelf vaak ben, en dat het normaal is dat men thuis wat stiller is dan geanimeerd, en dat ik een beetje een selectief geheugen heb. Dat wil ik best toegeven, maar dat neemt niet weg dat ik een erg leuke Amsterdamse avond had, en dat in een flat in Buitenveldert.
Over Douwe Elias:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten