Een maand ofzo geleden had ik H. ge-appt: Wil je mijn concert-vriendin worden? Ik vond dat best een beetje eng, maar in het kader van de emigratie van Amsterdam naar Utrecht moest ik maar weer eens iets proberen. En toen zei ze Ja! Ja kan je krijgen.
We zijn naar Rasa, naar een klassiek Perzisch concert door Yad-e Doust, een ensemble van vijf Iraanse muzikanten,vijf vrouwen, ons eerste concert in hopelijk een mooie reeks. Het blijkt een van de laatste concerten in muziekcentrum Rasa, want Rasa gaat dicht. Sinds dat enorme Vredenburg-Tivoli er staat en veel meer kost dan begroot gaan er hier te Utrecht andere zalen dicht. Erg treurig.
De muziek die ze spelen bestaat voor een groot deel uit improvisatie, aangevuld met nieuwe en oude composities. Alles in gebaseerd op het traditionele systeem van de ‘radif’ met haar ‘dastgahs’. een verzameling van melodieën, die een soort van flexibele muzikale canon vormen waar de muzikant-componisten onbeperkt uit kunnen putten.
De zaal is bijna vol, veel Iraniërs. Eerst ben ik nog bang dat ik het allemaal gejengel zal vinden, maar dat is niet zo. Ik zit op het puntje van mijn stoel.
De instrumenten die ze bespelen zijn vlnr de oed (ud), de kemencheh (kamancheh), de tombak en de qanoen (qanun), een soort tafelciter. Prachtige instrumenten die ik al een paar keer getekend heb. De kamancheh en de ud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten