Lievelingskostje

Dit gaat nergens over. Champignonragout. Ik kondig zaterdag aan dat ik zondag champignonragout ga maken. Bobby blij, want vroeger maakte zijn moeder ook altijd champignonragout. En dat was in zijn jeugd zijn lievelingsmaaltje. Maar ineens ligt zondag Schoonmama weer in het ziekenhuis en zitten we weer in Schiedam. Dat bezoek eindigt in een Chinees-Surinaams restaurantje in Chinatown in Rotterdam.

Dus als ik maandag die ragout eindelijk ga maken zit hij helemaal te likkebaarden. Er staat bij het recept dat het met gnocci moet, zeg ik, zal ik gewoon aardappelen doen? Nee, rijst! zegt Bobby, Champignonragout moet met rijst! Ik heb een recept uit een AH-kookboek en waarbij de saus aangemaakt wordt met een bakje zure room. Ik zie het al, dit is niet zoals Bobby's moeder ragout maakte. En bovenal: het is niet bovenmatig veel. Bobby probeert niet teleurgesteld te kijken. Het is best lekker, zoals ik het gemaakt heb. Maar het is niet de ragout van zijn moeder. Ik weet onmiddellijk hoe het had gemoeten: met een rou-tje. Lekker veel. Lekker zout. 

Je moet ook niet probéren het lievelingsmaaltje van de schoonmoeder na te maken. Dan delf je altijd het onderspit. Ik herinner mij dat Vati vroeger zo van hachee hield. De hachee van zíjn moeder, onze oma, wel te verstaan. En dat Mutti dan ook wel eens hachee  maakte. En dat hij dan zei dat het best lekker was, maar dat de hachee van oma veel lekkerder was. Wat vond ik dat als kind gemeen en respectloos naar Mutti! En steeds probeerde ze het weer. En steeds zei hij dat weer. Nooit zou ik trouwen.