Neem een geit

Sinds we uit economische motieven op afstand werken (vanuit Haarlem, Leiden, Deventer, Aalsmeer, Woudsend, Heemstede en Bunnik) zien we elkaar nauwelijks meer. Als collega's. Het meeste werk is geoutsourced. Of je dat nu wenselijk vindt of niet, soms wel soms niet, we hebben het werk en elkaar allemaal nodig, dus je accepteert het maar. 

We bellen niet eens vaak meer. Alles gaat tegenwoordig per mail en Whatsapp. Alleen als het via die weg niet snel genoeg lukt ga je bellen. 

En als we elkaar eens live ontmoeten dan is dat vaak snel tussen twee andere afspraken in. Nooit hebben we meer eindeloze tijd. Nooit een avond ouwehoeren en fantaseren en confidenties. Wat zo leuk kan zijn met collega's. Dat is een groot gemis. 

En iedereen vraagt erom. Wanneer zien we elkaar weer eens? Ik mis het contact. De saamhorigheid. Vanavond zou het eindelijk zo ver zijn. Ik had voor ons een restaurant gereserveerd en eindelijk eindelijk zou het er van komen en zouden we weer een leuk avondje doen. Te Utrecht. Dier locatie is te rechtvaardigen. Maar: de mensen moeten wel helemaal uit Haarlem, Leiden, Deventer, Woudsend, Aalsmeer en Heemstede komen.

Het hing in de lucht. De een ziekig, gebrek aaan oppas, man ziek, eigenlijk te druk...  Als er vanochtend 11 uur drie afzeggingen uit het land zijn en er van de elf disgenoten nog maar acht zullen komen, waarvan vier van ons kantoor te Bunnik, én Bobby, dan denk ik: Cancellen die handel. Jammer dat het niet doorgaat, zegt iedereen, echt jammer, maar ook wel heerlijk.  

Neem een geit. Een advies van een rabbi aan een man die kwam klagen dan het leven hem over de schoenen liep met een groot gezin en te weinig geld in een te klein bovenhuis. Mét de geit werd het nog veel erger. En dan de geit weer wegdoen. Dan is er een grote opluchting. 

Of het etentje er ooit van komt? Never give up. Ik probeer een nieuwe datum via Afspreken.nl.