Playa

Omdat we pas om 19 uur naar Amsterdam terug gaan vliegen, droom ik mij een laatste dagje bruin worden aan het strand. Want in de bergen was het gewoon koud deze week. En de zonnige stranden in het zuiden hadden we laten lokken. 

Eerst moeten we van Tejeda terug naar St Lucia, omdat Bobby zijn lievelingsjas daar bij vertrek heeft laten liggen, maar daarna zullen we in dat gruwelijk grootschalige toeristengebied - dat 3 miljoen toeristen per jaar verwerkt - een lief klein romantisch strandje vinden, een Geheimtipp die niemand ooit ontdekt heeft. Maar waar? 

Er is dus die snelweg, de zee en daartussenin dat industriegebied. Vind daar maar eens die Geheimtipp. Als we wat potentieel aardigs proberen is er echter geen een horeca open en dat kan niet, want we moeten naar de wc. Zo prozaïsch is het leven dan ook wel weer. Zouden andere mensen dat ook wel eens hebben? En zo wordt deze slotdag in plaats van een droomdag een dag van lelijk strandoord naar lelijk strandoord. 

Uiteindelijk vinden we een strand met wat horeca in Playa de Melenares. Hehe, dat lucht op. Meesmuilend stellen we vast dat het op vakantie nu eenmaal soms tegenzit, en dat je daarna gewoon best weer vrolijk voort kan gaan. We trekken onze badpakken aan en settelen ons met nog de picknick van Eva op onze badhanddoeken. En we zitten nog niet of er komen zware wolken boven waaien, hú koud! en dan kunnen de kleren gezwind weer aan. 

We rijden maar naar het vliegveld. Daar blijkt ons vliegtuig uren vertraging blijkt te hebben. En de restaurants op de luchthaven gaan hier om 17.30u dicht. Van je hela hola.

Een beetje googelen levert op dat we op een ontzettend leuk authentiek strand zaten, waar bijna geen toeristen komen. Een Geheimtipp. En we hadden het niet herkend.