Na de dagreis van gisteren en vannacht is vandaag maar moeilijk door te komen. Ik meld mij maar af voor het werk en ga thuiskomen. Wasje draaien, brood halen, koffer uitpakken, mail en agenda bijwerken.
Het is geweldig mooi lenteweer hier. Veel mooier dan op Gran Canaria.
Op mijn manier heb ik het reuze druk met mijn buurt/social media-activiteiten. Er moeten nodig nieuwe foto's bij de pagina's van 'mijn' Niftarlakeplantsoen en Springertuin. Een heerlijke lente-kuiergang leidt me er naar toe. In het plantsoen staat weer een fantastisch boompje wit in bloei. Naam? De vrouwtjeszwaan zit weer op haar nest, haar man begint zich alweer krankzinnig te gedragen. Zouden er al eieren liggen? Vorig jaar hadden ze er negen!
Ik heb het er op mijn manier maar druk mee. Ik voel het ook als druk. En toch geniet ik er erg van. Peinzen over de betekenis van dit al. Het gaat over storytelling, zoals dat modieus heet. De story van het plantsoen dat deze zomer aan haar metamorfose begint. Mede dankzij mijn virtueel oppimpen van de plek, en de buurtmoestuin die ook steeds meer virtuele vrinden krijgt (en misschien zo ook wel meer vrijwilligers). En natuurlijk de story van Lucie Theodora die zich enorm
thuis gaat voelen te Zuilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten