Oppastante

Vandaag pas ik op Bébé. Nichtje moet nog aan een laatste onderzoeksverslag schrijven en hopelijk kan ze zich zo een paar uur achtereen een beetje concentreren. Ze zal naar een hip cafeetje in de buurt. Ik moet vooral bellen als er wat is. 'Nee', zeg ik, 'ik bel niet, we redden ons wel.' 

Wat het eerste kwartier ook het geval is, maar dan zet Bébé toch een keel op! Melk wil ze niet, de luier is nog droog, rondhopsen en babbelen: niets helpt. En dan komt ook nog Nichtje net terug die wat vergeten was. Verschrikkelijk vindt ze dit. 'Ga nou maar weg', zeg ik, 'dit komt wel goed.' En Bébé maar krijsen. 

Uit mijn ooghoek zie ik dat Nichtje in de tuin is gaan zitten werken. Dat cafétje is haar toch te ver bij Bébé vandaan. Ze kijkt steeds onrustig naar boven, naar waar dat enorme gehuil vandaan komt. Wat gaat ze doen? Daar blijven? Ik moet de kans krijgen dat het weer goed komt.

Uiteindelijk leg ik Bébé in bed, beest erop, en ze is stil. En ze blijft stil. Oppastante met talent. Zus4 die ik steeds foto's app vindt dat ik wel babyfotograaf kan worden. Dat zou een mooie switch in mijn leven en carrière betekenen. Maar ik geef toe: ik vind mijn foto's van Bébé  zelf ook wel leuk!