Breukje

Het Diaconessenhuis te Emmen. Foto komt voorbij. 'Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben', zingt Wim Sonneveld. Het is er al lang niet meer. Toen kwam er het Scheperziekenhuis dat tig keer verbouwd en uitgebreid is. Ik lag hier in dit oude ziekenhuis ook toen ik een jaar of zeven was, met een liesbreukje, die ontdekt werd door de schoolarts. Je moest op de achterkant van je hand blazen en dan keek hij in je onderbroekje. 

Later lag Vati er enige malen na een hersenbloeding. In een vleugel/barak die erbij gebouwd werd. 

Mijn ergste herinneringen zijn de prik die de zuster vóór de operatie in mijn bovenbeentje jenste, en het bleke gemalen vlees dat ik pertinent niet wilde eten en waar ik de hele zaal om bij elkaar schreeuwde. Zus2 lag toen ook met een liesbreukje in dat ziekenhuis, herinner ik mij, maar we hebben het er nooit meer over gehad. Misschien schaamde ze zich wel heel erg voor mij, bedenk ik nu. Of lag ze niet met mij op dezelfde zaal? Of wilde ze niet met mij geassocieerd worden. Ik zal eens vragen.