Ik lig op bed naar een aflevering van 'De Wandeling' te kijken, ditmaal met de succesvolle jeugdboekenschrijfster Francine Oomen bij wie het in het leven ineens allemaal mis ging. De aflevering is van februari. Het ging mis in leven en liefde. Moeder dood, relatie uit, kinderen het huis uit en toen zat ze daar in haar eentje in haar immense huis ergens in de weilanden in Noord-Holland. Schrijven ging niet meer. De relatie die uit was gegaan was met een vrouw. Dat wordt wel vijf keer benoemd. Een lésbische relatie met een vróuw. (Ik ken die vrouw, maar dit terzijde.)
Ze heeft begin dit jaar weer een boek uitgebracht, nu over de overgang. Oomen stroomt over, heet het. Want misschien was dat wel wat er vooral aan de hand was. En wist ze er gewoon niets over. O al die tekeningetjes die ze maakt, zo geestig. Ze ging ook alle mensen / mannen tekenen die ze zag op datingsites. Vertelt ze. Mannen met tatoes, mannen met vissen, mannen met hin kinderen. Joris Linsen is een beetje ontregeld dat ze zo klaterend om die foto's van die mannen moet lachen.
De overgang. Bij mij is die geloof ik al lang voorbij. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat Francine er allemaal over ontdekt heeft. Ik herinner me vooral het heftige zweten, zeg gerust maar gutsen, en de enorme moodswings. Man, wat kon ik ongelukkig zijn. Diep diep ongelukkig. Wat is er dan, vroegen mensen. En dan wist je: dit is hormonaal. Hogere scheikunde. Het ging ook altijd weer over.
Soms hoor je vrouwen van in de veertig griezelend praten over de overgang. Die ooit gaat komen. Dan moet ik altijd een beetje lachen. Ze vragen dan niet aan mij: heb je daar ervaring mee? Vertel! Ik weet nog dat we eens op een verjaardag zaten bij Hani501, stuk of zes vrouwen, en allemaal riepen we: Mag het raam open? En dat we daar allemaal heel hard om moesten lachen. Het was wel erg, maar zo erg was het nu ook weer niet. Je moest het gewoon accepteren. Fact of life. Het leven is niet over daarna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten