Instortmomentje

Ik doe altijd mijn best om altijd positief en optimistisch te zijn hier op dit blog, maar nu heb ik geloof ik even een instortmomentje. Mijn one and only collega moet opgenomen worden in het ziekenhuis en zeker wel een week. Gisteren kondigde ze al aan dat het zou kunnen gaan gebeuren, maar toen zei ik tegen Bobby dat ik eerst ging slapen. In paniek raken kon ik altijd nog.

Vanmorgen appt ze dat ze misschien wel vanaf haar ziekbed kan werken. Wat een waanzin. 

Tegen twaalven komt de definitieve mededeling dat ze opgenomen wordt. Deze en gene komt me troosten; Zeg maar wat ik voor je kan doen, waar ligt ze, wat is het adres, kunnen we alvast een fruitmand sturen, en dan krijg je neiging om wild je heen te gaan slaan en hard te gaan huilen. Let goed op jezelf, zegt ook iedereen. Zeg maar wat we kunnen doen! Ga allemaal weg! is dan mijn reactie. De ICT-jongens zijn ook van slag en maken een tosti voor me.

Natuurlijk raap ik mijzelf weer bij elkaar en ga ik oplossingen en hulp zoeken. Don't worry.