Dorrestein

Vrijdagochtend om 06.45u gekocht bij de Bruna te Rotterdam CS en vandaag in mij kapelletje gelezen: Reddende engel van Renate Dorrestein. Ach, Renate Dorrestein. Ik heb bijna al haar boeken. En nu gaat ze dood. Ik zag een interview met Wilma de Rek van de Volkskrant met haar met als kop dat ze zelf ook niet kan voorstellen dat ze er straks niet meer is. Ze is drie jaar ouder dan ik. Ze was een pittige feministisch journaliste in de jaren tachtig, voor de schrijfster werd. Niet alles sprak me aan, haar autobiografische werk raakte mij meer dan haar gothic novels, Ik heb haar ook wel eens geïnterviewd. Ze is erg prettig en aardig en geestig.

In de trein waren we de heenweg veel te druk aan het praten om boeken te lezen en de terugweg viel ik als een blok in slaap. Wel wisselde ik nog met Leen uit wat we van mijn boek vonden. Zij vond de titel, noch de omslag, noch de belettering, noch de foto van Dorrestein aansprekend. Zij leest nooit Dorrstein. Toen las ze echter de eerste pagina van dit boek en zei: 'O dat valt me alleszins mee. Mooie waarnemingen.' Terwijl ik het allemaal net ietsje té vond, te veel bijvoeglijke naamwoorden, te spitsvondig. Beetje vermoeiend. Maar dat vond ik bij haar eerste boeken ook. Toen las ik ook door en werd ik gegrepen. 

Nu ook weer. In een ruk uit. Ingewikkeld verhaal. Suspense. Hedendaags maar vol met echo's van oude Engelse literatuur. Een eenzame vervallen boerderij in Zuid-Limburg met een vader, zijn oude moeder, zijn twee dochters. En een vrouw van zo'n veertig die daar in een onweersbui met een lege benzinetank tor stilstand komt. Zij is net verlaten door haar man. Een paar dagen in een huis en een dorp vol geheimen.