Poskuns

Als ik tegen zessen thuiskom uit Frankfurt is het huis nog leeg. Bobby moet minstens tot 20 uur werken. En zo raak ik verzeild bij de vrijdagavondborrel van de Zuilense Kring. Alsof ik nog niet genoeg mensen gezien en gesproken heb de laatste dagen.

Sommigen vertrekken alweer en zo blijven we met drie over. Erg genoeglijk. Een van de twee is de beeldend kunstenaar, over wie ik al eerder heb geschreven omdat ze zo zulke mooie dingen doet. Beatrijs. Zo organiseert ze huiskamerconcertjes in haar huis en probeert ze nu een labyrint aan de Vecht te realiseren. Ze heeft ook al jaren een project Poskuns. Voor 50 euro krijg je dan een half jaar lang elke maand een kunstwerkje over de post. Ze heeft nieuwe Poskuns-abonnees nodig, vertelt ze. Nou doe mij dan maar een abonnement, zeg ik. 

Ik had dat nog nooit genomen omdat ik niet weet waar ik alles moet laten, en dan ben ik bang dat ik het op enig moment in een opruimwoede weggooi. Je kunt het ook weggeven, oppert ze. Ik vertel dat ik altijd zo moet (glim)lachen om de filmpjes op Facebook waarin ze laat zien dat en hoe ze die kunstwerkjes in elkaar knutselt. Ik vind het allemaal enorm mooi liefdevol. Dat knutselen doet ze tegenwoordig op zolder, vertelt ze, en ze kan daar de camera in de hanenbalken hangen. Nu kan ze het filmpje zelf maken en hoeft ze geen vriendin meer te vragen. Ze lacht wat, want bij het laatste filmpje had ze - bleek haar zelf achteraf - geen bh aan. 

Ik kan wel over je bloggen, zeg ik, want ik denk dat mogelijk bij de lezers van mijn blog wel potentiele abonnees voor jouw Poskuns zitten. Maar dan vertel ik wel ook over dat filmpje zonder bh. Dan gaat iedereen natuurlijk kijken. Maar het doel is meer abonnees voor jouw Poskuns. Dat vindt ze goed. Het filmpje blijk ik nu niet te kunnen delen, het staat niet op YouTube. Wel op Facebook 16 juli. Daar staan ook haar gegevens. Mocht u ook een abonnement willen nemen.