De bibliotheek in onze buurt is een paar weken dicht geweest wegens verbouwing. Stiekem had ik gehoopt dat wij te Zuilen nu ook zo’n hippe hedendaagse toekomstgerichte bibliotheek zouden krijgen, zoals op Kanaleneiland. Maar nee. Eerlijk gezegd is er maar weinig ge-upgrade. De zaal met genant overjarige internetcomputers is afgeschaft, die ruimte wordt vergaderzaal voor de bibliothecaresses (m/v). De bibliothecaresse van de dag vertelt dat ze geen vaste collectie meer voeren en dat nu de boeken tussen de verschillende filialen rouleren. De vaste collectie is erg beperkt, en op deze manier is er meer variatie.
Ik heb weinig tijd en trek een beetje intuïtief snel drie boeken uit de literatuurkast. Een daarvan is Kroniek van een bange liefde van Trudy Kunz. Haar naam roept iets op uit mijn jaren twintig of dertig. Deze Trudy was journaliste toen ik nog journaliste wilde wórden. Begin jaren tachtig. Die namen van vakgenotes van toen zijn goed blijven hangen.Voorbeelden. Ik las weekbladen als een gek.
Dit Kroniek van een bange liefde is een roman over een naar buiten toe succesvolle journaliste Elizabeth, met een liefdesleven waar je op zijn minst niet blij van wordt. Over dat liefdesleven schrijft ze. Ze zit in een naar huwelijk waar ze zich aan vastklampt en niet uitstapt. Elke buitenstaander zou zeggen: ga weg! Maar ja, dat doet ze dus niet. Een boek dat ik eerst gretid maar met steeds meer afgrijzen lees. Ik merk dat ik nieuwsgieriger ben naar haar werk, werkomgeving en werkervaringen dan naar haar liefdesleven. De interviews: het gesprek en de uiteindelijke tekst. Maar nee, het gaat over haar Mark die zich afsluit, die voortdurend kritiek op haar heeft, die haar familie niet ziet zitten, vriendinnen lijkt ze niet te hebben. Uiteindelijk gaan ze uit elkaar omdat een jeugdliefde hem schrijft en hij dat wil proberen. En als dat na een half jaar toch mis gaat wordt Elizabeth weer vrienden/aarzelende geliefden en dan rijdt hij tegen een boom. Jarenlange coma. Zij elke dag op bezoek.
Even zoeken hoe het zit. Ik associeerde haar met HP/De Tijd, maar Trudy Kunz was van Libelle toen. Ze deed grote interviews met internationale sterren. In dit boek noemt ze actrice Diane Keaton, en als ik haar Google zie ik een foto van haar met schrijfster Isabel Allende. Wel vreemd dat haar naam mij wat zegt. Ik las toch geen Libelle? Of las ik die als we op bezoek gingen bij de moeder van Ex? Daar kwam ik van 1986 tot 1999, dat zou kunnen.
Trudy K. is van 1947, lees ik, dus inmiddels zeventig. Dat doet me denken aan een verhaal van afgelopen september dat viral ging, over een oud-Vrij Nederland-journaliste, nu 77, in Utrecht Oost wonende. Zij had in de AH een briefje had opgehangen dat ze graag wat aanspraak wilde en of niet iemand haar koffiemaatje wilde zijn, al dan niet betaald. Tessel Pollmann. Dat werd heel dramatisch gevonden: een bewijs van Eenzaamheid In De Grote Stad. Ik vond het vooral wel pro-actief en praktisch van haar, moet ik zeggen. Doordat het kaartje dat zij in AH gehangen had via Twitter werd verspreid werd het bereik ineens veel groter. Ze kreeg ze wel 200 reacties. Maar dit terzijde.
Ach. wie snakt naar een roman over een lange bange liefde kan het gaan lezen. Het is niet slecht geschreven, maar wel een beetje eendimensionaal. Maar niet direct een aanradertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten