In Kroatië

Zondag rustdag. Op de bank met een roman die ter redactie bezorgd werd: De pelikaan van Martin Michael Driessen. Het is een soort klucht, tragikomedie, geschereven in een beetje een Russische stijl. Speelt in de jaren tachtig aan de Kroatische kust, net voor de Balkan-oorlog begint. Omdat wij ooit in Kroatië op vakantie waren en sindsdien ook in Slovenië en Montenegro wil ik graag weten welk stadje het is, maar dat lukt niet te achterhalen. Het was misschien wel te niksig of zo overhoop geschoten dat het niet hersteld is, zoals Dubrovnik.  

Wat vind ik er dan ‘Russisch’ aan? Die bijna tot karikatuur gestolde personages die door de loop der dingen geworden zijn zoals ze zijn. Mensen in hun functies, de postbode, de fotograaf, de machinist van een kabelspoorbaantje... terwijl er haast geen werk is houden ze zich er toch de hele dag mee onledig. En bedenken ze ontsnappingen uit de dagelijkse werkelijkheid.  

Hier begint de postbode Andrej de machinist Josip van het kabelspoorlijntje te chanteren met zijn buitenechtelijke relatie. Hij komt erachter omdat hij poststukken openstoomt. Andrej is alleen, heeft een windhondje, Josip heeft een slecht huwelijk met een bovenmatig jaloerse vrouw en een verstandelijk gehandicapte dochter. En een vriendin in Zagreb. 

Josip begint Andrej later op zijn beurt ook te chanteren, maar ze weten het niet van elkaar en houden een hele tijd samen een heel boekhoudkundig ruilsysteem in stand. Ze worden zelfs beste vrienden, maar houden dat chanteren wel in stand. Ze zijn geen slechterikken maar het leven heeft nu een tol geëist. 

Er speelt veel hedendaagse politiek en geschiedenis doorheen. De tweede Wereldoorlog in Kroatië, en nu het uiteeenvallen van Joegoslavië. Hoe in zo’n stadje de Serviërs ineens niet meer gewenst zijn. Het is kleurrijk en geestig. Bijzonder dat een Nederlander een roman in die contreien schrijft. Nou ja dat is geheel in de traditie van A. Den Doolaard. Echt een aanrader.