Escape

Alles gaat uiteindelijk vanzelf voorbij. Ook zo’n Kerstuitje, zei ik vanochtend tegen mezelf. 

De rit naar Zoelen voert door de mist. De Betuwe nu was woest en ledig. En ergens diep in de mist ligt de Holland Evenementen Group. Aan de oostzijde van het Amsterdam-Rijnkanaal. Je kan van Bunnik binnendoor over de pont bij Wijk bij Duurstede, dat is hemelsbreed het kortst maar duurt het langst, of over de A2 en de A15 voorbij Tiel, of bij Culemborg van de snelweg af en dan eindeloos langs provinciale wegen.

We gaande allemaal spellen doen, urenlang, en aan het einde van de rot komt de Escape Room XL. Er lopen veel groepjes collega’s. Van allerlei bedrijven. Het geheel is zo groot dat ze heel veel groepen tegelijk kunnen herbergen. Dat vinden zij een aanbeveling. Je hebt geen last hebt van de andere groepjes, zeggen ze. 

Ons groepje wordt begeleid door een meisjespersoon die het allemaal voor het eerst doet en die het allemaal ook niet weet en vooral onverstaanbaar mompelt. Zij heeft sleutels en sluit ons op in donkere ruimtes met geen andere opdracht dan zoek de clue. We weten niet waar we naar moeten zoeken en dan sta je daar maar wat. Soms vind ik het te krappe ruimtes en ga ik niet mee. Zoals in een kamer met 4 lijkkisten waar je in moet gaan liggen en dan doet het meisje de kisten dicht.

De Escape Room XL, het sluitstuk, is wel het ergst. We moeten onze telefoons en andere lichtjes inleveren, krijgen lieslaarzen aan, en worden in koude enge donkere ruimtes opgesloten waar we uit moeten zien te komen. Er zijn cijfersloten en getallen te vinden, blijkt. Er is allerhande suspense en horror omheen gesuggereerd. Het eindigt met een labyrintisch gangenstelsel onder de grond dat onder water staat en waar ongeveer niets te zien is. Gewoon doodeng. Een van de jongens roept: wie is er bang voor ratten?

Wat ik wist en wat nu weer gebeurde: ik heb in zulke situaties géén idee. Waar je naar moet zoeken, waar het om gaat, wat je moet doen. Mijn hersens zijn helemaal leeg en blanco.  Ik loop als een zombie mee, gelukkig wel in het vertrouwen dat sommige anderen wel weten wat de bedoeling is. Die zijn er ook. Dat is leuk on te zien. Collega Mandy bijvoorbeeld bloeit helemaal op. Wat? Een puzzel? Een vraagstuk? Yes!

Zelf vind ik het wel fijn om te zien dat er meer mensen een blanco geest krijgen bij zo’n event. Ook jonge mannen. En dat sommige mensen doodsbang zijn. Dat heb ik dan weer niet. Ik heb toch wel vertrouwen dat het allemaal dom amusement is en dat genoeg collega’s het gaan oplossen en dat we voor elkaar zorgen. De dapperen voor de bangeriken. 

‘Én, Lucie Theodora’ roept de  office manager tijdens de barbecue tegen mij. ‘Hoe vónd je het?!?’ Het enig mogelijke antwoord op die vraag is ‘Leuk’. 

Met Nicole hinnik ik nog wat na. Luid. We gíeren het uit. Wat we geleerd hebben, zeggen we: dat alles uiteindelijk voorbij gaat. Dat je nee kan zeggen als je echt niet wilt. Dat het allemaal - hoe erg ook - toch een beetje een band schept. Ik heb toch wel vertrouwen dat het allemaal dom amusement is en dat mijn colleg’s het oplossen en dat we voor elkaar zorgen. De dapperen voor de bangeriken. 

Bij het weggaan zeg ik toch nog even tegen de office manager: 'Dank je wel voor de avond. Maar nooit meer doen he?'