Prikken

Ik was dus eergisteren in de Albert Heijn onderuit gegaan. Hoe noem je dat? Onwel geworden. Van mijn stokje gegaan. Onder het boodschappen-halen-het-is-soms-geen-pretje werd ik heel duizelig, ik kon de weg tussen de schappen laat staan naar de uitgang niet meer vinden en ging toen blijkbaar onderuit. Dat ik de weg niet meer wist: dat weet ik nog wel, ik bevond me een soort escape-room, maar dat ik onderuit ging, dat herinner ik me niet meer. 

Wel herinner ik me dat ik weer stond, een zorgelijke mevrouw riep er een employee bij, die een stoel haalde en mueslirepen en kopjes water. Het was net spitstijd met veel klanten en rekken en dozen. Ik zat enorm in de weg. 'Heeft u wel gegeten?' vroeg de employee. En: 'Wel naar de dokter gaan he?' Op een gegeven moment ben ik toch maar gaan afrekenen en ben ik aan de fiets naar huis gelopen. Daar zag ik dat ik een blauwe elleboog had, dus ik moet een aardige klap gemaakt hebben. 

Nu zit ik in de wachtkamer bij de Utrechtse bloedprikdienst Saltro. Zo leer je je stad kennen. Het is een bijzonder klantonvriendelijk gebouw. Er is een lange smalle gang waar de patiënten naast elkaar op een stoel zitten en een ruimte om te prikken, zonder ramen, zonder daglicht. Dat was in Amsterdam wel anders. Daar was een mooi bloedprikdienstgebouw met hele leuke beetje extravagante medewerkers.

De huisarts waar ik gisteren was had geen idee nog. Het is niet de eerste keer, vertel ik. Ik word al anderhalf jaar af en toe heel duizelig. Het gebeurt vooral op de fiets, en tijdens wandelingen in de natuur. En soms in de auto naar Den Bosch ter hoogte van Beesd. Hij weet het ook niet. Als je het googelt lees je dat een op de drie klachten bij de huisarts duizeligheid betreffen. En dat dat vele oorzaken kan hebben. En soms ook niet te achterhalen is. Maar erbij omvallen is geloof ik een gradatie erger. Eerst maar bloeddruk meten en bloed prikken. Vier kruisjes heeft hij gezet. Vier buisjes dus.