VPRO

Wonderlijke conversatie met twee youngsters op het werk. Zij blijken op RTL5 naar ‘Temptation Island’ te kijken, een naar zij zelf onmiddellijk toegeven behoorlijk smakeloze serie over overspel. Ze griezelen giechelend of giechelen griezelend van hun eigen guilty pleasures. 

Om ook een duit in het tv-zakje te doen vraag ik: ‘Hebben jullie gisteren dan ook naar de eerste aflevering van de nieuwe serie over China van Ruben Terlou gekeken?’ In het volste vertrouwen dat wij die interesse delen, zeg ik dat. Ze kijken me echter verbijsterd aan. ‘VPRO! Jij kijkt natuurlijk VPRO. Alleen naar dingen met goede smaak. Natuurlijk kijken wij geen VPRO. Onze óuders, díe kijken VPRO.’  ‘Maar het is een prachtige serie’, probeer ik nog. ‘Jullie zijn in principe toch ook geïnteresseerd in beelden en ontmoetingen uit een enorm land als China?’  Er volgt geen antwoord meer. Ze hinniken nog wat na over Temtation Island (‘Lucie!  Dat je dat niet ként!’) en dan is het gespreksonderwerp tv wel definitief van tafel.

Het is een prachtige aflevering, deze eerste. Dat worden weer acht zondagavonden voor de buis. Hij is zo ontwapenend aanwezig in dat grote zo vreemde land. Mongolen in het noorden, dat door de klimaatveranderingen verwoestijnt waar je bij staat. Worstelwedstrijden en paardenrennen zijn de sporten daar in dat oneindige grasland dat door de jarenlange droogte haast geen gras meer heeft. Zou je het niet proberen? vraag ik. Het niet uitgesproken antwoord is duidelijk. Net als ik geen ‘Temptation Island’ zal proberen.