Plassen

Met Maarten ga ik wandelen om de Reeuwijkse Plassen. We hebben elkaar sinds het duidelijk was dat er betalingsproblemen waren op de zaak en het faillissement niet meer gesproken.

We zouden in het midden tussen Leiden en Utrecht afspreken en dat was Bodegraven. Het Groene Hart is een mythe, stellen we vast. Overal in wat Het Groene Hart heet zie je langs de horizon bedrijventerreinen en snelwegen, ook als je om de Reeuwijkse Plassen loopt. Toch vind ik het fijn. Het is er wijds. Er is prettige horeca aan het water: Het Reeuwijkse Hout. Er is ook een nieuw Landal Greenpark huisjespark. Je zou daar toch een huisje huren en bij aankomst ontdekken dat het pal aan de snelweg A12 gelegen is.

Ik heb nog een herinnering aan de Reeuwijkse Plassen. Het was in 1999, ik werkte in Maarssen en er zou midden op de dag een zonsverduistering zijn. Iedereen had brilletjes gekocht en was heel opgewonden. En toen was het heel bewolkt. Geen zonsverduistering te zien.

Bobby was toen mijn collega. HIj was eindredacteur en we moesten die dag een magazine afmaken. En ik wilde naar de zonsverduistering. Bobby was vertoornd, want dat magazine moest af. Ja zei ik, maar die zonsverduistering moet ook. We zijn zo weer terug.  

Ik trotseerde zijn toorn en reed met een andere collega naar het westen, hopend op opklaringen. Maar die kwamen niet. Toen ben ik met die collega bij de Reeuwijkse Plassen op een grasveldje gaan liggen tussen allemaal mensen met die brilletjes en die bewolking. We hadden weinig conversatie. En er was niets te zien.

Daarna weer terug naar Maarssen, een beetje meesmuilend. Bobby had met de andere collega’s op de parkeerplaats gestaan. Ook niets te zien. En nu was de productie om niks twee uur vertraagd. Nou ja, het is toch weer goed gekomen.

We lopen de korte wandeling van 8,7 km. Er is ook een lange van 17,6 km. Maar het is veel te koud.