Laangs diek

Als ik deze foto naar Marg stuur peins ik over mijn liefde voor dit soort lege landschappen. Langs de dijk. Waar komt die van?

Raar besef dat we zoveel gelopen hebben en nu nooit meer zullen lopen. Als je einde nadert zul je nooit meer discussiëren over: ik houd meer dan de Ardennen dan van Zeeland. Of andersom. Omdat je überhaupt niet meer naar buiten kan. Omdat dit het was.

Waarom zo graag samen ‘laangs diek’. Van de landschappen uit mijn jonge jaren (op de grens van de Hondsrug en de veenkoloniën (richting Bargercompascuum, Klazienaveen en Zwartemeer) kan het niet komen. Met Marg liep ik uren rond Baflo, of langs het Van Starkenborgkanaal, of bij Roggebotsluis, en soms hogerop naar de dijk met de Waddenzee, de Waddenkant bij Schier. Rechtdoor, voor  je uitkijken, en praten.

Er zijn meer van die plekken: de dijk bij Den Helder, de pier van IJmuiden, de Noorder-IJdijk, de dijk langs het Amsterdam Rijnkanaal... al die lange rechte waterkeringen heb ik altijd prachtig gevonden. Meditatief. Geen impulsen dan de lucht, het water, de lijnen, de grijzen, de briesjes, de vogels. Urenlang.