Weg

Belevenis van de dag is het nieuwsbericht over mij situatie op de site van het vakblad. De nieuwe eigenaar en ik steggelen uren over de inhoud. Na veel heen en weer komt er iets uit wat dan maar moet.

Ik wil graag dat Mandy ook in het bericht staat zodat onze leuke foto op de laatste werkdag samen erbij geplakt kan. We vormden tenslotte jarenlang een leuk setje. En het staat niet zo alleen. 

En terwijl ik in de wachtkamer van het UWV zit gaat het bericht out in the open. Ik heb mijn privé-e-mail er onder laten zetten en krijg best weer veel reacties. Ook de familie en vrienden kan ik hiermee op de hoogte stellen. Het is wel wat plompverloren, realiseer ik me wel, maar ik kan echt niet iedereen gaan bellen. Al die telefoontjes: die trek ik echt niet.

De UWV-consulent - Harry - heeft een uur voor mij. Een kale vijftiger. We zitten tussen van die bordkartonnen schermpjes waarbij je ook het gesprek van de buren hoort. ‘O’, zeg ik, ‘als u een heel uur heeft, dan mag ik vast wel vertellen wat er gebeurd is. En dat ik wat van slag ben.’  Maar hij wil eigenlijk alleen de gegevens op zijn scherm controleren. Of alles klopt. Eerst moet ik mijn ID laten zien. Ik heb mijn rijbewijs mee. ‘Dat kan eigenlijk niet’, zegt hij. ‘Maar in de uitnodigingsbrief stond ...’, zeg ik. Ja dat stond in de éérste brief. Maar dat is fóut. In de twééde brief stond dat u uw paspoort mee moest nemen. Het probleem met  het rijbewijs is dat in zijn invoerscherm geen mogelijkheid voor 'rijbewijs' ingevoerd kan worden.

Het doel van dit gesprek, vertelt Harry, is dat hij mij vertelt wat het UWV voor mij kan betekenen. Eigenlijk niets. Ze zijn er meer voor MBO-ers. Wel hebben ze wat workshops netwerken. Als 60-jarige specialist (‘Dat is een voordeel, maar ook een nadeel’) moet ik het hebben van mijn ‘netwerk’. Goh.' Nee, scholingsbudget is er niet. ‘Vindt u uw werk leuk?’ vraag ik. Ja, zegt hij. ‘Hoe lang doet u het al?’ ‘Al 23 jaar.’ Omdat het zo goed gaat met de economie en de werkloosheid afneemt lopen zij als consulenten zelf ook gevaar om eruit geschopt te worden. 

‘Als werkloze heb ik maar vier weken vakantie, en mag ik wel een dagje op stap in Nederland maar niet naar het buitenland’, breng ik nog als kwestie in. 'Dat vind ik wel een beetje weinig. Mijn zus woont in Duitsland. Zij zegt: kom maar even een weekje bij ons. Bijkomen van alles. Mag ik naar haar toe zonder dat ik u daarvan op de hoogte stel? Zonder dat dat officieel "vakantie" heet?’ ‘Eh...’, zegt-ie, ‘eh... nou officieel mag het niet, maar als u uw laptop meeneemt en telefonisch bereikbaar bent... Wij vinden toch geen werk voor u.’ Zo is dat.