Vrijstad

Heb een eetafspraak in Vianen. Dat ligt een beetje in between tussen Utrecht-Noordwest en Den Bosch. Op de een of andere manier is Vianen tamelijk onbekend, hoewel de naam in het collectieve geheugen gegrift staat vanwege de filemeldingen rond de Lekbrug aldaar. Vianen is dus een bééldschoon vestingstadje aan de rivier, klem tussen de A2 en de A27 die onder Vianen bij elkaar komen. 

Ik ga uit eten met A., die ik tien jaar niet gesproken had en die ik op de uitvaart van Marg tegen het lijf liep. We waren elkaar uit het oog verlopren, dacht zij. Ik was haar vanaf zeker moment uit de weg gegaan. Ze was zo’n kettingroker wat ik steeds naarder was gaan vinden. En het erge was dat ik op een gegeven moment om er tegen te kunnen was gaan mééroken. En niet zo zuinig ook. We gingen wel weekendjes weg en die stonden blauw van de rook. Ik vond dat ik niet kon eisen dat ze stopte met roken. Roken was haar keuze en vrijheid, vond ik. Maar ik kreeg een hekel aan mijzelf. En zo ging ik haar uit de weg. 

Bij het huggen bij de uitvaart rook ik geen rook. Zou ze gestopt zijn? Nee, als ze aan komt rijden te Vianen is het eerste wat ik zie de peuk. 

We eten in restaurant De Vrijstad. Vianen is een poosje 'vrijplaats' geweest voor burgers met financiële problemen. 15e eeuw ofzo. De plaatselijke Rotary zit er ook. We praten over Marg en over vroeger en nu. Het is weer vertrouwd als vanouds. En uiteindelijk zeg ik het: hoe vies ik het roken vond en vind. Echt heel vies. Ze schrikt ervan. Dat vind ik wel naar. Maar mij lucht het heel erg op.