Bielefelder Tennis Club

‘Mevrouw, mevrouw! Gaat u naar Bielefeld?’ Een maisje met autopech. ‘Niet dat ik weet’, zeg ik, ‘waar ligt Bielefeld?’ Ik vouw mijn routekaart van Midden-Duitsland uit en zie dat Bielefeld een eindje ten zuiden van de Autobahn naar Berlijn ligt.  

Vanwege de veranderde financiële omstandigheden heb ik koffie en broodjes mee en is mijn eerste stop in Duitsland een sobere Rastplatz met wc in plaats van een Raststaette met lekker eten. Het maisje moet tennissen in Bielefeld, vertelt ze, en ze staat nu twee uur daar op die Parkplatz. Ze heeft al vijftien mensen aangesproken, maar níemand gaat naar Bielefeld. ‘Ik drink even een koffie en dan beslis ik’, zeg ik. En ik denk: ik ben vroeg vertrokken, heb alle tijd van de wereld, waarom niet? Alleen op reis: het avontuur lokt. Eerst maar eens een maisje redden.

Ze blijkt een tennismaisje. 19 jaar. Heel ambitieus. Ze komt uit Apeldoorn en speelt in de Duitse competitie mee. Vandaag dus in Bielefeld. Ze is al om 5 uur opgestaan.  

Het is geweldig, zo’n onverwachte ontmoeting. Ze is geboren in Minsk, Wit-Rusland, en op haar derde met haar ouders mee naar Nederland verhuisd. Vanaf haar tiende fanatiek tennister. Moeders die haar overal heen reed. Bielefeld is een uur omrijden en zo hoor ik allemaal verhalen die ik anders niet gehoord zou hebben. De hele familie woont nog in Minsk. Minsk is 14 uur rijden, en je moet heel lang wachten bij de grens van Polen naar Wit Rusland.

De singles heeft ze gemist, maar we is net op tijd voor haar doubles.

Ze heeft gewonnen appt ze me na afloop. Ze is me diep dankbaar. Moet voor haar ook wel een bijzondere ontmoeting geweest zijn: een rossige dame bijna zo oud als haar grootmoeder in een blauwe sportauto.