Mijn zeer ervaren ook in Oud-Zuilen moestuinierende buurvrouw zegt van de week vol compassie: ‘Ik kan me voorstellen dat je wanhopig wordt van die grond! Wat een ellende bij jou. Je had nóóit dat stukje moeten kiezen. En dan ook nog die lege tuinen vol onkruid naast de jouwe. Dat wordt nooit wat. Je had de tuin naast mij moeten nemen. Als ik jou was zou ermee stoppen.’ Dat is nog eens bemoedigend.
Toch ga ik vanochtend maar weer kijken en onkruid steken. De sla en de Chinese kool zijn weg. Ook de pompoen is weer weggevreten. De courgette groeit gelukig wel en in de rabarber zit eindelijk ook enige
groei. Volhouden maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten