Non-stop-lachen

Omdat de voorstelling van Wende Snijders vorige week in Carré ons een beetje tegenviel neemt Leen bij wijze van revanche me nu mee naar het DeLaMar-theater - waar ik nog nooit geweest ben. Wel naar het ‘oude’ Nieuwe DeLaMar, maar niet naar dit nieuw DeLaMar dat dus niet meer Nieuwe DeLaMar heet. Enfin. We gaan naar de ‘hilarische roadmovie’ Selma Ann Louis, met Arjan Ederveen, Plien en Bianca. Een musical. Twee uur non-stop-lachen, heeft een collega van haar haar beloofd. ‘Zul je zien dat wij er weer niets aan vinden’, zegt Leen.

En inderdaad. Het is een vrije productie, zoals alles hier in dit DeLaMar, het is een beetje hilarisch  schooltoneel met veel geestige requisieten. Een welkom uitstapje van de anders zo artistiek geëngageerde acteurs. Volgens mij vinden ze het zelf erg leuk. 

Het verhaaltje: drie oud-klasgenoten - nu in de vijftig - treffen elkaar bij de uitvaart van een oude vriend. Het confronteert hen met de pubers die ze waren, de vier pubers die ooit samen op reis gingen. Nu is het vele jaren verder en het leven heeft niet gebracht wat ze gehoopt hadden en ze gaan weer op reis met zijn drieën, in een busje. De roadmovie is geestig opgelost met tweedimensionale bordkartonnen vervoermiddelen en op doek een film van een bewegende Amerikaans snelweg. Onderweg gebeuren er allemaal ruige dingen als moord en doodslag en een overval, maar dat is humor-om-te-lachen, allemaal met een vette knipoog naar roadmovie-films. 

Ik moet niet zeuren, het is ook wel een beetje grappig, dat kan ook niet anders met deze acteurs, en soms hinnik ik ook echt wel, maar het is alleen echt niet twee uur non-stop-lachen. Leen wil in de pauze al weg, maar ik toch niet, ik wil wel all the way. Het is gewoon niets meer en niets minder dan een onderhoudend avondje uit waar mensen blijkbaar een aardige duit voor neer willen leggen. Je moet er gewoon geen al te hoge verwachtingen van hebben. 

Leen gaat heel veel naar film en theater en beweert nu dat ze maar twee keer per jaar een theatervoorstelling écht goed vindt. Ik vind dat we twee fijne avondjes uit hadden, waar ik al die werkende jaren nauwelijks energie voor had, en nu weer wel.