Roze

Deze week is week van afspraakjes met ex-collega’s. Er was geen einde aan onze baan, er was geen afscheid, er was geen waardering. Bij wijze van bedankt en waardering en wij konden er ook niets aan doen. Die faillissementen en doorverkopen de afgelopen acht jaar en het al dan niet eldersdoorstarten zijn desastreus voor de collegiale verhoudingen. Het was/is niet eerlijk dat sommigen mochten/mogen blijven en anderen niet. De collega’s die gingen (o.a RoRo7 en Vinnie) zeggen achteraf dat het goed was dat ze gingen, anders waren ze niet gekomen waar ze nu zijn. 

Vandaag is Bien bij mij op bezoek. Zij was al afgehaakt bij de overstap ooit naar Capelle aan de IJssel. Was dat niet 2010? Een paar jaar later kwam ze weer terug, op freelance basis, voor de helft van de prijs (bij wijze van spreken) en de werkte thuis. Het meeste contact ging per mail en app, en af en toe een telefoontje en een vergadering ergens tussen Amsterdam, Bunnik, Leiden, Haarlem, Aalsmeer. De laatste keren vergaderden we in Hoofddorp. Dat was toen het best haalbare in between. Als een magazine af was waren we allebei knock out en wilden we even niet bellen of eten. Zo kwam het er haast nooit van. Toch hadden we een goeie band. Wat een idiote werkverhoudingen toch. Omdat je in de overleefstand stond accepteerde je het.

En daar zitten we nu, tot voor kort elke maand onder druk op afstand samen magazines maken, en nu beiden baanloos. Wat nu? Wat wil jij? Wat wil ik? We willen het allerliefst werken bij een aardige organisatie met aardige collega’s. Wat vinden we ervan wat de nieuwe eigenaar ervan bakt? We willen er niet te veel naar kijken, we schrijven ons uit bij de diverse podia, we hoeven het niet meer allemaal te zien. Een -   schrale - troost is dat je wel kunt zien wat wij deden, zeggen we, en dat je ziet dat dat nu niet meer gedaan wordt. 

Bien heeft roze bloemen meegenomen. Ik houd erg van roze bloemen. M’n huis en de tuin staan er vol mee. Ze vertelt: ‘Toen ik solliciteerde ooit hadden Jeroen en jij allebei een roze bloeze aan. Misschien daarom.’

Nu wandelen we naar Oud-Zuilen en drinken we koffie op het terras aan de slotgracht van het kasteel. Wat een weelde.