Laten leven

Gelezen: ‘Leven en laten leven’, de nieuwe Hendrik Groen. Ik had me weer eens niet van tevoren verdiept en dacht dat het een nieuw dagboek van Hendrik Groen in het bejaardenhuis zou zijn, maar dat is niet zo. Dit is een roman over de vijftigjarige Arthur, woonachtig op een woonerf te Purmerend, werkzaam bij een firma in wc-papier te Breukelen, dus dagelijks minstens twee uur in de file. Hij is getrouwd met Afra, ze hebben geen kinderen en ze zijn totaal op elkaar uitgekeken. Hij heeft drie vrinden met wie hij op zaterdag golf speelt. Dan verliest hij zijn baan, weet er ruim een ton afkoopgeld aan over te houden en bedenkt dan een list. Hij gaat op golfvakantie met zijn vrienden, hij gaat daar zogenaamd dood, en dan begint hij een nieuw leven in Italië. Het wordt allemaal breed uitgesponnen, heerlijk cynisch over het leven van de man, zijn werk, zijn huwelijk, zijn woonerf, zijn vriendschappen, en zijn gemarchandeer. Af en toe is er kort een tussenhoofdstukje waarin zijn vrouw aan het woord is voor wie het ook allemaal niet meer zo hoeft met die luie bankhanger. Het is een niet erg noodzakelijk maar wel erg vermakelijk boek.