Voebele

Het WK. ‘Voor mij hoeft het niet’, was een gevleugelde uitspraak van Mutti, dodelijk, maar zelf denk ik het dezer dagen ook nogal vaak. Maar ja. Eigenlijk vind ik alleen de penalty's echt leuk. Kort maar krachtig. Ijzingwekkend spannend. En dan nog even een kwartiertje het juichen en omhelzen bij de winnaars bekijken en de tranen bij de verliezers, en de nagesprekken bij Studio Voetbal, en dat was dan weer dat. 

Zoals u wellicht zult begrijpen gaat Bobby er helemaal in op. Dus ik kan er niet omheen. Als ik echt niet wil kan hij naar de bibliotheek om daar te kijken, of ik ga naar mijn kapel. Ik leef er een beetje omheen. Ga ik tuin sproeien of oude kranten, plastic en glas naar de diverse containers wegbrengen. En af en toe kijk ik mee.

Penalty’s zijn spannender om naar te kijken als je de hele wedstrijd gezien hebt inclusief de verlening. Dat moet ik wel zeggen. Als je alle strijd en miskleunen en uitputting en blessures hebt meebeleefd. Nu de kwartfinales zijn kijk ik vanaf de tweede helft mee. Ik snap steeds niet voor wie hij is. Hij is aldoor tégen de Belgen. Want die hebben nooit iets laten zien. En eerst was hij ook tegen de Russen, want die kunnen ook niet voetballen. Maar gisteren was hij weer vóór de Russen en tegen de Kroaten. Ik ben altijd voor de underdog, zegt hij. Maar het wisselt wie hij als underdog ziet.

Het napraten bij Studio Voetbal met onder andere Hugo Borst en zijn teckel Messi vind ik erg vermakelijk. Die teckel schijnt al jaren een hit te zijn, nooit geweten. Nog een week, dan is het weer voorbij.