DVM

Bijna thuis, op de A28 tussen Amersfoort en Utrecht, passeren we een gele DVM-bus. ‘Kijk! Een DVM-bus!’ roep ik. Het zegt Karen niks. Er zitten allemaal bejaarden in. Ik wuif naar ze, enthousiast als een kind. De inzittenden wuiven niet terug. Als we de bus voorbij zijn zie ik op het bordje staan: ‘DVM Museumbus 1698’.

DVM staat voor Drentse Vervoer Maarschappij. Die bussen waren heel karakeristiek. Mijn belangrijkste herinneringen zij de ellenlange ritten in 1975, 1976, 1977, van Emmen naar Groningen, toen ik pas studeerde. Vati vond dat ik het eerste studiejaar elk weekend thuis moest komen. Van Emmen naar Groningen was zo’n 50 km en die bus deed er wel anderhalf ur over. Hij slingerde van dorp naar dorp. Op een gegeven moment kwam er op de toptijd een snelbus. Bus 50. Die was er in een uur. Op vrijdagmiddag en zondagavond was die prop- en propvol. Maar er kwam pas een tweede bus als er echt niemand meer bij kon en er nog steeds mensen op het perron stonden. Ze reden overal in Noord Nederland en ze staan in mijn geheugen gegrift.

Nu zijn er liefhebbers die een van de laatste van dit model bus koesteren en exploiteren. In Amstelveen. Beroemd aan dit model was de brede instapdeur en het feit dat alle (rode skai-leren) naar voren gericht waren. Ze doen er excursies mee en speciale uitjes als bruiloften. Ze hebben fans: mensen die alle uitstapjes mee gaan. Is het niet iets voor de jaarlijkse Familiedag? Alleen de Geschwister die in Groningen gestudeerd hebben zullen er echt herinneringen aan hebben.