'k Heb een afspraak te Leiden. Had ‘m al wel ‘onder voorbehoud’ gezet, vanwege al dat hoesten, maar vanmorgen valt het mee, dus ik ga, en wel met de trein. En ik zit nog maar net, in zo’n bomvolle warme zuurstof-arme coupé, of het grote hoesten begint weer. Er is geen houden aan. Na een paar minuten denk ik: ik vlucht naar het halletje, maar dat staat ook vol.
Ook al zegt niemand wat en kijkt niemand je aan, je vóelt hoe iedereen je haat. Kan-die-vrouw-niet-dood? Hoestende medereizigers staat in de Trein-ergernissen top 10. Je moet ook binnen blijven, Lucie Theodora, tot het helemaal over is. Morgen ga ik met Leen naar Sven Ratzke, ik ben nu al bang dat het daar ook gebeurt en dat hij mij dan publiekelijk belachelijk gaat maken.
Enfin, ik sta daar te hoesten en te hoesten, komt er een jongeman uit zijn stoel en biedt me een glaasje water aan. En nog een. Dat je dat helemaal niet meer verwacht in deze tijden en dat dat dan toch gebeurt. En dat het helpt! Straks gauw een flesje water kopen. En nooit meer zonder flesje water op weg. Dank!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten