Gelezen: Mea van Willemijn Dicke. Dat kwam omdat ik Annemiek Schrijver een interview met haar zag doen in haar interviewprogramma ‘De verwondering’. Dat was naar aanleiding van een nieuw boek van deze Willemijn Dicke - De sjamaan en ik - over haar spirituele zoektocht, maar die titel is nog niet te leen in de e-bibliotheek. Wel deze debuutroman Mea van tien jaar geleden over een oudere wetenschapster. Willemijn is nu 48, dus toen ze de roman Mea publiceerde was ze 38. De wereld van de wetenschap is blijkbaar geen fijne. In het interview met Annemiek Schrijver wordt alleen gezegd dat ze wetenschapster was, maar niet welk vakgebied of welke stad. Het was een leuk gesprek, maar ik miste de feiten en het Umfeld een beetje. Bij die fijne wat zweverige gesprekken vol wederzijds begrip met voor mij totaal vreemde personages wil ik toch graag wat journalistieke achtergrondinformatie. Ze is inmiddels ook geïnterviewd voor diverse dagbladen, dus daar is het allemaal te vinden. 10 jaar cursussen en workshops in spirituele zaken, veel boeddhisme en ook sjamanisme, maar uiteindelijk kwam ze terecht bij christelijke mystiek. En het effect is dat ze nu blijer en liever is. Kort door de bocht.
In deze roman is de hoofdpersoon universitair hoofddocent politicologie in Rotterdam. Eind in de vijftig al, vol in de overgang, alleen maar bezig met werk en veel alcohol. Wat vriendschappen met collega’s, een moeilijke relatie met haar moeder en haar dochter, soms een seksuele escapades tijdens een congres. Het is heerlijk geschreven, leest als een trein, geestig, scherp. Maar ik mis wel iets: reflectie op wat die vrouw drijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten