Ik moet me nog wel over wat drempels heen zetten, maar vanavond ga ik toch. Naar de moestuin te Zuilen, naar mijn 20 vierkante meter lapje ruwe klei. Ik weet het ook niet wat ik ga doen.
Men zou een Plan moeten hebben. Ik heb geen Plan.
Net als vorig jaar begin ik met twee paden, drie rijen. En die rijen verdeeld ik in vlakjes. Ik begin gewoon maar in een hoek. Zaaien. Vandaag zaai ik zomerwortelen, bosuien, radijs en spinazie. Die heb ik toevallig in zakjes. Het moet allemaal heel precies bijgehouden met gele stokjes, met de naam erop, want morgen weet je echt niet meer wat je gisteren gedaan hebt.
Men zou een Plan moeten hebben. Ik heb geen Plan.
Net als vorig jaar begin ik met twee paden, drie rijen. En die rijen verdeeld ik in vlakjes. Ik begin gewoon maar in een hoek. Zaaien. Vandaag zaai ik zomerwortelen, bosuien, radijs en spinazie. Die heb ik toevallig in zakjes. Het moet allemaal heel precies bijgehouden met gele stokjes, met de naam erop, want morgen weet je echt niet meer wat je gisteren gedaan hebt.
Moestuinieren. Je komt jezelf heel erg tegen. Wil ik dat, vraag ik me af, mezelf tegenkomen? Maar ik weet ook de vreugde als het het wél doen, de prachtig van het ontluiken en volgroeien. Vallen en weer opstaan. Doorgaan. Opnieuw beginnen. De tekeningen waartoe het tuinieren inspireert. De aardige mensen waartussen je verkeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten