Het groene pad

Vorige week gescoord in de bibliotheek en vandaag gelezen: Het groene pad door Anne Enright, een gelauwerd Iers schrijfster. Waarom denk ik toch altijd dat ik al die schrijvers zou/had moeten kennen? Het zijn er immers veel te veel. Maar als je de flaptekst mag geloven is zij een van de grootste Ierse auteurs van het moment. Met haar roman De samenkomst won ze de Man Booker Prize. Van die dingen. Het is een mooi boek, dit. Indringend. Hoofdpersoon is moeder Rosaleen Madigan, en haar vier kinderen Dan, Constance, Emmet en Hanna. Ze groeien op op het Ierse platteland, maar alle vier de kinderen gaan ver weg van moeder wonen en komen nauwelijks meer terug. 

We lezen stukjes uit hun leven, alsof het korte verhalen zijn. Een episode in 1980 als iedereen nog thuis woont en De 17-jarige Dan de familie mededeelt dat hij priester wil worden en moeder wekenlang dramatisch op bed gaat liggen. In 1990 is er een episode uit het leven van de oudste zoon Dan in New York, die in de homoscene leeft waar de aids-crisis om zich heen slaat. Een episode over de dochter Constance die in het graafschap Limerick woont, met man en gezin, ze is nogal dik en vreest dat ze kanker heeft. Dit verhaal speelt in het ziekenhuis waar ze onderzoeken ondergaat.  

Dan een verhaal uit 2002 over zoon Emmet die hulpverlener is in Ségou in Mali, waar de ellende en ziekte over je heen valt. Hij is geen ster in de liefde.  En dan schrijft Rosaleen de kinderen een kaart waarin ze ze uitnodigt voor de kerst en dat ze het huis wil verkopen. Ze komen allemaal. Voor het eerst sinds de jeugd weer bij elkaar. We komen dan ook dan de jongste dochter Hanna tegen die in Dublin woont en actrice is geworden, maar weinig succesvol. Ze heeft een man en zoontje, maar bovenal is ze alcoholistisch.

Moeders verdwijnt op eerste kerstdag ‘s avonds. In de donker gaan de wat bozige kinderen naar haar op zoek. Ze vinden haar uiteindelijk terug op ‘het groene pad’, een kustpad, waar ze haar leven herleeft, haar huwelijk met haar man Pat dat voor haar vader beneden haar stand was. Ze realiseert zich haar eigen rol in haar eenzame ouderdom: in haar eigen leven stond zijzelf altijd centraal en had ze weinig aandacht voor haar kinderen, waardoor die dat later ook niet voor haar en voor elkaar hadden, om het maar even plat samen te vatten. Een mooie diep menselijke geschiedenis, fascinerend knap geschreven.