Veel Schotse huizen zijn nogal grijs en grauw van kleur. Alsof ze jarenlang aan uitlaatgassen pal aan de A10 blootgestaan hebben. Je zou toch zeggen dat dat op zulke eilanden niet zo het geval is. Hoe dan ook, zodra het gaat regenen wordt het hier nogal mistroostig. Regen is al erg, maar dat natte grauwgrijs helemaal. Dan helpt het wel om schilderijen te bekijken. Schilders zien kleur en vormen, zij zien de lichtheid der dingen. Of de duisternis natuurlijk.
Het is hier niet mistroostig, hoor, tot nu toe, ook niet op de momenten dat het regent. De luchten zijn adembenemend, ook al zijn ze alle tinten grijs. De mensen die wij treffen zijn allerhartelijkst. Dat zegt niet zoveel natuurlijk, want de meesten van hen werken in winkels of in de toeristenindustrie.
Ik was in de plaatselijke boekhandel, een heel klein winkeltje, met louter kwaliteitsboeken, ik kocht er twee waaronder de eerder genoemde Amy Liptrot. Nu in het Engels dus. En ik kon het niet laten, beroepsgedeformeerd als ik ben door mijn voorbije baan, ik vroeg: ‘Kunt u er een beetje van leven?’ ‘Nee’, antwoordde ze. En: ‘Gelukkig ben ik niet zo ambitieus waar het inkomen betreft. ‘s Avonds doe ik borden wassen en zo houd ik het hoofd boven water.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten