Zomergast

Natuurlijk kijk ik naar aflevering 4 van Zomergasten met Maxim Februari. De eerste aflevering waar ik mij voluit en zonder ge-jamaar aan over kan geven. Mooie fragmenten, mooie observaties, mooie gedachten, humor, relativering. Origineel. Eigenzinnig. Authentiek. Geestig. Menselijk. Intelligent. Nieuwsgierig. Een pleidooi voor schoonheid, naar niet altijd de hoge museale schoonheid, maar ook straatkunst. De klik tussen Janine Abbring en Maxim.

Hij kijkt veel tv. Door mijn ziekte ga ik ook weer meer tv kijken en merk je dat je daarmee een gezamenlijk gespreksonderwerp hebt met de mensen. Veel mensen kijken tv en ook op het moment dat het uitgezonden wordt. Lineair kijken heet dat in mediatermen geloof ik. Dat doe ik vrijwel niet, ik ben van het uitgestelde terugkijken. Janine zei tegen Maxim: ‘Jij bent vast zoiemand net als ik die zegt dat hij weinig tv kijkt en achteraf veel bekijkt.’ Twee weken terug zei Hannah Bervoets ook dat zij veel tv keek. Ik dacht dat tv kijken helemaal uit was, maar blijkbaar is dat niet zo.

Natuurlijk ging het ook over zijn transitie van vrouw naar man. De hele medische behandeling bestaat uit een tubetje testosteron dat hij dagelijks opsmeert, zegt hij. En dat iedereen wil weten of hij nu een penis wil of heeft. Vooral hoger opgeleide mensen stellen hem die vraag. Zelf denk je ook: maar dat zou ik ook graag willen weten. Maar ik realiseer me ook wel dat het een bijzonder impertinente vraag is. De achterban had hem gevraagd op tv uit te dragen dat transgenders ook een beroep hebben. Dat transseksueel zijn geen beroep is.   

Ooit - in 1994 ofzo - was ik met een groep Nederlandse en Vlaamse schrijfsters naar Australië en M. Februari was ook mee. Met  drie deden we toen nog een stop-over op Bali, onder wie M. Drie dagen. Drie wonderlijke dagen.