Doornburgh

In Maarssen, slechts 18 minuten fietsen van mijn huis, is er een ‘buitenplaats’ genaamd Doornburgh. Dat is er in deze vorm nog niet zo lang, het is gevestigd in het voormalig klooster Priorij Emmaüs, dat twee jaar geleden dicht ging. Er woonden op het laatst nog maar drie zusters. 

Er is nu een tentoonstelling getiteld ‘Endless Life’ en er staat een reeks lezingen en muziekavonden gepland. En er is ook een restaurant in gekomen, DeZusters heet dat, niet goedkoop. High brow. Ik ben nieuwsgierig en dit lijkt mij een goede aanleiding om mij vanuit mijn hoedanigheid van blogger voor Museumkijker.nl mij te laten rondleiden door de directrice.

Het gebouw is een betonnen klooster uit de jaren vijftig. Je moet even slikken, maar binnen is het prachtig. Er is een schitterende nieuwe binnentuin aangelegd. De voormalige eetzaal - ‘refter’ - is het restaurant geworden met nog wel die sobere tafels, maar wel aan twee kanten stoelen. Het gebouw doet me heel erg denken aan het klooster in de straat van mijn jeugd. Dat daar in 1965 werd opgericht en in 1995 weer is afgebroken. Er is niets van over. Het intrigeerde mij enorm, ik probeerde als kind altijd een glimp op te vangen van die kloostertuin. Maar aanbellen durfde ik niet. Dus ik heb het nooit gezien. Als tiener had ik al hang naar de kloostertuinen, ook al wist ik daar niets van. 

Dit Maarssense klooster werd gebouwd door architect Jan de Jong samen met en in de geest van de benedictijner monnik dom Hans van der Laan, een van de leidende figuren van de Bossche School, een instituut dat na de oorlog architecten leerde kerken te (her)bouwen. Dit klooster is dan wel van beton, maar heel erg van de menselijke maat en intiem. Ik zoek me altijd suf naar informatie over dat verdwenen klooster in Emmen Angelslo, maar veel verder dan de naam van die architect C.H.Bekink kom ik niet. (Coen Bekink, indertijd invloedrijk Groninger architect.)

Nu is de voormalige priorij opgekocht door de MeyerBergman Erfgoed Groep, die ook Soestdijk en de Westergasfabriek heeft, met als doel er culturele plekken van te maken. Dit Doornburgh moet een broedplaats voor kunst en wetenschap worden. Geen spirituele plek, zegt de directrice, maar wel een plek waar men kan reflecteren op de toekomst, weg van de waan van de dag. 

De voormalige kamers van de zusters gaan niet verhuurd worden voor retraites, wat ik stiekem droomde.  Maar een cursus botanisch tekenen in deze prachtige binnentuin, zoals ik ooit zag in Kloster Neustift in de Dolomieten in Noord-Italië, is dat misschien een idee, opper ik. Ze kijkt verrast.