Will was jarig en ik gaf haar een bioscoopje cadeau. Nu ik overdag niet meer vastzit ga ik liefst in de middag naar de film en dan na afloop klein hapje eten. We kiezen de film ‘Portrait d’une jeune fille en feu’ in Rialto in de Pijp in Amsterdam. Op maandagen kun je daar bij je filmkaartje een voordelige pizza kopen bij de Pizzabakkerij.
Het is geloof ik wel een mooie film. Heel veel close ups, heel langzaam, heel beeldschoon, heel lief, heel smartelijk ook. Een portretschilderes ( Marianne) mag een huwelijksportret schilderen van een jonge vrouw (Heloise) die uitgehuwelijkt gaat worden aan eenvijfde Italiaan. Het meisje woont in een kasteel op een eiland in Bretagne. De schilderes is ook nog een jonge vrouw, die schilderles geeft een jonge meisjes. Professioneel hebben vrouwelijke kunstenaars geen toekomst, ze mogen niet meedoen met grote opdrachten en tentoonstellingen. Het is de achttiende eeuw. Het uitgehuwelijkte meisje heeft ook weinig keus dan zich maar uit te laten huwelijken. Maar tussen die twee die elkaar dagenlang geconcentreerd met de ogen bestuderen groeit een grote liefde. Er is ook nog een dienstmeisje, dat zwanger blijkt te zijn en een abortus nodig heeft.
Eigenlijk is het een heel ouderwets feministische film. Er zijn een paar momenten waar de hele maatschappelijke orde wegvalt en de vrouwen vrolijk samen zijn. Het baronesje, de schilderes en het dienstmeisje kaartspelen en wijndrinken. Bij een vrouwenfeest in de nacht in de natuur, wanneer de volkse vrouwen in prachtig meerstemmig gezang uitbarsten.
De liefde is groots, maar kan niet zijn. Dat realiseren ze zich allebei.
En na afloop eten we onze voordelige pizza (met kaas en salami) in de Amsterdamse Pijp. Wat is Amsterdam toch heerlijk, zeggen we, en wat is Utrecht toch stom. En we snikken van het lachen. En dan ga ik weer tevreden met tram, trein en bus terug naar Zuilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten