Het wassende water

‘Het kwartje wil bij de meeste mensen maar niet vallen’, zegt fotograaf Kadir van Lohuizen over de verhoging van de zeespiegel wereldwijd. Terwijl het op zoveel plekken in de wereld al zo aan de hand is. De Fiji-Eilandenk, Jakarta, Panama, de oostkust van de Verenigde Staten, de kust van Essex in Groot-Brittannië. Nederland ligt ook zeer in gevarenzone. Waar moeten we straks naar toe?

Ik was op de tentoonstelling ‘Rijzend water’ in het Scheepvaartmuseum in Amsterdam, daarop attent geraakt door deel 1 van de vierdelige NTR-documentaire ‘Na ons de zondvloed’, ook van hem. ‘Is het er erg druk in de herfstvakantie? vraag ik ’n beetje zorgelijk aan de pr-medewerkster, maar volgens haar valt het mee, zeker de ochtends. De gezinnen komen bijna allemaal voor de VOC-replica-boot. De tentoonstelling ‘Rijzend water’ op twee hoog is rustig. 

In de media gaat het steeds over de klimaatveranderingen, het klimaatbeleid, de klimaatactivisten, de klimaatontkenners, de CO2-uitstoot. Voortdurend zijn er stormen en overstromingen overal in de wereld, wetenschappers die waarschuwing dat de ophoging van de zeespiegel nog harder gaat dan eerder voorspeld. En het is net of niemand zich er iets van aantrekt. Men gaat nog steeds op verre reizen, even tien dagen naar de Cariben of Bhutan, noem maar wat.

Wát is er nodig om mensen bewust te maken van die stijgende zee? Fotograaf Kadir van Lohuizen maakt er al jaren een project van en bezoekt de gebieden die al door het wassende water vernield zijn, waar de mensen weg moeten.  Soms zijn het eilanden in de Indische Oceaan, maar het zijn ook grote metropolen in de USA die onder water staan na steeds heftiger orkanen. Jakarta in Indonesië dat het waarschijnlijk niet zo lang meer volhoudt, stukken van de kust van Groot Brittannië die afbrokkelen. De kustweg is al weggeslagen. De mensen hebben nog dertien meter tuin. Als het vier meter is moeten ze weg. En West-Terschelling, waar steeds vaker de hele kade onder water staat. 

De geëngageerde Nederlandse fotograaf Kadir van Lohuizen is naar al die gebieden toe gereisd en heeft er honderden foto’s gemaakt. Prachtige, esthetische foto’s. Van de landschappen, de niet te stuiten watermassa’s en de nietige mensen. En omdat de foto’s zo ontzettend mooi zijn word je er eerst om de schoonheid naar toe gezogen. Maar als je beter kijkt dringt de desastreuze waarheid tot je door. zaal na zaal, werelddeel na werelddeel. Het is gewoon wereldwijd aan de hand en wij in het bijzonder laaggelegen Nederland loopt bijzonder veel gevaar. Maar door onze krachtige Deltawerken hebben wij geen angst meer voor het water.  

Echt een mooie indrukwekkende expositie. Jammer genoeg is er (nog) geen boek van. Vroeger hadden wij thuis een fotoboek van de watersnoodramp in 1953, dat ik keer op keer weer doorbladerde. Dan zou ik met een fotoboek met deze foto’s ook doen.