‘Ik zou eerst even bellen met de Hema voor ik er helemaal naar toe fietste’, tipt Bobby. Zelf zou ik al lang op de fiets gestapt zijn, want ik heb weinig vertrouwen in klantenservices van grote winkels, maar ik vind dat ik tips serieus mag nemen. Al zie ik op de zondag voor Kerst de juffrouw van de klantenservice niet helemaal naar de minuscule bordenafdeling wandelen om de voorraad te checken. En inderdaad. De juffrouw verbindt mij door naar de afdeling Food, waar en Marokkaanse jongen opneemt en zegt: ‘Ik ben van de afdeling Food, ik ga niet over de borden. Belt u nog maar eens naar de klantenservice.’
De klantenservice vindt dat die jongen wél had moeten kijken. Zij kan zelf ook niet kijken. ‘Ik vind het een beetje ongeloofwaardig dat er ineens een enorme voorraad pastaborden bij u zou staan, en ik heb niet zo’n zin om voor niks helemaal naar de binnenstad te fietsen’, zeg ik. ‘U bent toch de klántenservice! U bent toch voor zulke telefoontjes!’
Eerst helpt ze drie klanten (heel snel en accuraat, dat hoor je) en dan hoor ik haar omroepen: ‘Katja! Klantenservice!’ Maar Katja heeft ook geen tijd/zin. ‘Ik verbind u door.’ ‘Met Lucie van de taartenafdeling!’ Lucie van de taartenafdeling belooft mij binnen een kwartier terug te bellen. Als ik op de fiets was gestapt was ik er al geweest. Lucie van de taartenafdeling belt niet terug.
Uiteindelijk rijd ik langs de Steenweg, Amsterdamsestraatweg, Overvecht en Bisonspoor, op zoek naar de pastaborden. Nee heb je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten