Disagree

Bobby’s vriend H. en zijn dochters houden een verjaardagsfeestje voor hun inmiddels acht jaar geleden overleden vrouw en moeder. Dat feestje doen ze elk jaar. Zij was levendig en zeer geliefd. Muzikaal. Creatief. Ik heb haar niet zo gekend, want toen ik in beeld kwam was ze al ziek. Dit jaar is het extra druk met familie, buren, vrienden en voormalig koorgenoten, want hij gaat verhuizen, naar een appartement,  voor hem alleen. Heel mooi ruim licht aan het water aan de kade. Afscheid nu dus van het oude huis. H. houdt een mooie speech over de koepel-van-liefde die hun huis was.

Zijn vrouw was bevriend met een oud-collega van mij van lang geleden met wie ik jaren een kamer deelde en best close was, tot er iets gebeurde waar wij een onoverkomelijk verschil van mening over hadden en dat tot haar op staande voet vertrek leidde. Ontslag was het niet, dat had ze al genomen. De details ben ik een beetje kwijt. Zij heeft mij nooit meer aangekeken. Nu zou ik haar ook niet meer tegengekomen zijn ware het niet dat zij bevriend was met H.’s vrouw. Dus op hun huwelijksdag, haar uitvaart, en al die verjaardagsfeestjes toen ze er niet meer was was daar die vrouw die mij de cold shoulder geeft. Vandaag kom ik haar weer tegen. Was ik even niet op bedacht.

Op een van de feestjes heb ik eens geprobeerd het uit te praten, let’s agree to disagree, maar elkaar groeten... dat kan toch wel? Maar dat zat er niet in. Ik was evil. 

Ik herinner me ineens weer een feestje bij Bobby thuis, toen Bobby en ik nog collega’s waren, diezelfde tijd, en dit net gebeurd was. The talk of the town. De meeste mensen uit het werkveld waren erg met haar begaan en daarom tegen mij. Bijna niemand wilde mijn versie van her gebeurde horen en mijn overwegingen.

Vaag he. Het ging erover dat wij allebei hoofdredacteur waren van een vakblad, we werkten bij een groot vakbladenconcern. Ook toen was het werk al een aaneenschakeling van reorganisaties, bezuinigingen, overnames en verhuizingen, daar heeft eigenlijk mijn hele werkend bestaan uit bestaan. Ik bewoog tamelijk mee, zij was altijd verontwaardigd. Nadat zij ontslag genomen had zou een collega haar functie overnemen, die zij dat helemaal niet toevertrouwde en in het laatste commentaar had ze dat geschreven. Met naam en toenaam. En ik kwam er achter voor het blad gedrukt was. Wat een toestand was dat. Ik vond echt principieel: Zoiets dóe je niet. en ik meldde het haar opvolger. Dat werd een stop-de-persen en zij moest het pand uit. Op staande voet.

Het is al meer dan twintig jaar geleden. En nu nog steeds die haat. En ik denk nog steeds dat ik gelijk had toen. En zij natuurlijk ook. Ik ben benieuwd of H. in zijn nieuwe huis doorgaat met die verjaardagsfeestjes voor zijn vrouw.