Gezien op tv: de film The Iron Lady over Margareth Thatcher met Meryl Streep in de hoofdrol. Zij was Brits prime minister van 1979 tot 1990. De film gaat vooral over haar leven, weinig over haar politiek. Zij overleed in 2013, de film is van 2011. Hij is op 4 januari weer uitgezonden.
De film laat een bejaarde Thatcher zien, die wat dementerend is, haar huis opruimt, met haar overleden man Dennis praat, haar dochter bebaast. En natuurlijk zien we flash back van haar jeugd als kruideniersdochter, haar ambitie om hogerop te komen, haar politieke drive, en dan haar premierschap. De film focust vooral op het feit dat ze als vrouw zover kwam, nauwelijks op haar keiharde politiek waarbij ze de mijnen sloot en staatsbedrijven privatiseerde. Thatcher was een krachtig icoon uit mijn twintiger jaren, toen het langdurig en Europabreed economische crisis was, ze was zeer gehaat. Zoals we nu Donald Trump en Boris Johnson haten.
De film laat een bejaarde Thatcher zien, die wat dementerend is, haar huis opruimt, met haar overleden man Dennis praat, haar dochter bebaast. En natuurlijk zien we flash back van haar jeugd als kruideniersdochter, haar ambitie om hogerop te komen, haar politieke drive, en dan haar premierschap. De film focust vooral op het feit dat ze als vrouw zover kwam, nauwelijks op haar keiharde politiek waarbij ze de mijnen sloot en staatsbedrijven privatiseerde. Thatcher was een krachtig icoon uit mijn twintiger jaren, toen het langdurig en Europabreed economische crisis was, ze was zeer gehaat. Zoals we nu Donald Trump en Boris Johnson haten.
Meryl Streep is verbluffend in haar vertolking van Thatcher. Maar het is toch vervreemdend om naar zo’n film te kijken. In een recensie in de Filmkrant lees ik de kritiek dat het in de media - en in films -tegenwoordig veel meer over gevoelens gaat dan over ideeën, en dat is dan ook de insteek van de film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten